Ramazanýn o büyülü atmosferi ve uhrevi havasý çocukluk yýllarýmda daha çok etkilerdi beni.Ýlkokul yýllarýmda yarým yamalak tuttuðum orucu ortaokuldan itibaren tam olarak tutmaya baþlamýþtým.Büyük bir hevesle oruç tutar,iftar hazýrlýðý yapar yine ayný heyecan ve keyifle orucumuzu açardýk.Yýllar geçtikçe o yýllarda duyduðum heyecan ve mutluluk yavaþ yavaþ yok olmaya baþladý ancak büyüklerin “nerede o eski ramazanlar” sözleri kulaðýmdan hiç gitmedi.Ne vardýki bu eski ramazanlarda,yoksa onlarda benim gibi çocuksu duygularla hissettikleri heyecaný kaybettikleri içinmi acaba hayýflanýp sürekli eski günlere dem vuruyorlardý aslýnda ne aradýklarýný,neyi özlediklerini bilmeden.
Bu mübarek ayýn varlýðýný son yýllarda daha çok hissettiðimizi görüyorum.Bununda en büyük mimarý yerel yönetimler.1985-1987 yýllarýnda Ýstanbulda bulunduðum dönemde Ramazanýn varlýðýný çoðu zaman ben bile oruç tutmama raðmen unuturdum.Ancak 1996-2000 yýllarýnda bu þehirde bazý þeylerin çok deðiþtiðini gördüm.Otobüs veya metro ile giderken iftar vakti gelmiþ ve ezan okunmuþsa hemen þoförün ricasý ile gönüllü bir yolcu tarafýndan daðýtýlan hurma ile açýlan iftarlar,canlanan sokaklar,yakýlan mahyalar,hareketlenen caddeler,durakda bekleyenlere giþeden yapýlan ikramlar,bunlarý görünce trafiðin sýkýþýklýðýna,eve geç gidiþime bile kýzamýyor bilakis bu sýkýntýlý andan tarifsiz bir haz alýyordum.Eðer aktarmalý olarak gitmem gerekiyorsa ikinci otobüse binmek için indiðim durakta beklerken,kurulmuþ iftar çadýrýna uðrar bir hayýrsever tarafýndan hazýrlatýlmýþ iftar yemeðini yer daha sonra eve giderdim.Orada bekleyen yüzlerce insanla ayný kaderi paylaþýr,yorulur,bitap bir halde iftardan saatler sonra eve dönerdim.Ancak yollarda gördüðüm hareketlilik,akþam ezaný ile ulvi bir güzelliðin çöktüðü Ýstanbul,o devasa þehir,Ramazaný doya doya yaþattýðý içinmidir bilmem,ne trafiðe,ne insanlara,ne de bu güzel þehre kýzabilirdim.
Bugün baktýðýmýzda baþta Ýstanbul olmak üzere Türkiyenin pek çok ilinde yerel yönetimlerin çabasý ile eski Ramazanlar yaþattýrýlmaya çalýþýlýyor.Özellikle Osmanlý döneminin Ramazan eðlenceleri,tuluat tiyatrosu,Karagöz-Hacivat,canlý müzik eþliðinde fasýllar,sohbetler,sandal sefalarý,iftar çadýrlarý,geleneksel bazý tatlar insanlarýn iftar ile sahur arasýndaki süreci eðlenceli ve hoþ bir þekilde geçirmelerine yardýmcý olup eski Ramazanlara özlemi en aza indiriyor.Biz yaþadýðýmýz ilde bu atmosferden mahrumuz maalesef ama diðer illerin pek çoðunun bunu doya doya yaþadýðýný,çocuklarýna yaþattýðýný ve geçmiþe özlem duyacak tüm unsurlarý ortadan kaldýrdýklarýný görmek güzel.En azýnda bizler “nerede o eski Ramazanlar”derken, “ne varmýþ eski Ramazanlarda þimdikiler çok daha güzel”diyebilecek pek çok insan var.