Kardeþlerim, yüreðim acýnýzla kanýyor,
Öfkenizle vücudum ateþ gibi yanýyor.

Yaradan'ýn özünden nuruyla beslediði,
Tamu mayasý çalýp 'Türk' diye seslediði...

Altýn kafese konsa öz canýn' parçalayan,
Her birinin hamuru kýzýl kýyamet, tufan...

Ýçimde daim sýzý, yüce daðlara eþsin.
Yaralý bir kartalsýn, düþlerde bir güneþsin.

Kardeþ acý çeker de kan damarda durur mu,
Gözlerindeki esrar nur mu yahut gurur mu?

Gurur Türk'ten gayrýya bu denli yakýþamaz,
Özlem dolu yürekler uzaktan bakýþamaz.

Ufukta görünse de sonu bilinmez sisler,
Deli gönül anlamaz koþup kavuþmak ister.

Zaten Türk kaný alev ruhu deðil mi deli?
Üzülme, pek yakýndýr. Dirilecek Türkeli!

Semalarý titreten ilahi bir ses gibi,
Patlayacak bir volkan, derin bir nefes gibi...

Sýrrýmýz tek bir yürek, akýl ve ruh olmaktýr,
Tek kol olup dünyaya tekrar korku salmaktýr.

Ya savaþmak yýlmadan býrakmak dünyada iz,
Ya da geri çekilmek aðýr, yenik ve sessiz...

Kýlýcý parlayýnca Tanhu'nun bileðinde,
Sineler birleþince efsunlu dileðinde...

Tanrý bize kutunu yeniden lutfedecek,
Türk'ün aklý yerlere, göklere hükmedecek.

Ahir dem gelmedi mi! Býrak kuru öfkeyi,
Ey, arzý sarsan hisler... Kaldýrýn þu gövdeyi.