Karþýlýk beklemeden yaþayabilmek.. Ne büyük bir erdem olmalý. Bunu baþarabilmek kolay mý? Ya da hayata verdiklerimizin karþýlýðýný almasak da mutlu olabilmek? Hani bir hikaye vardýr; "adam oðluyla yürürken çocuk yankýyý keþfeder, ama babasý ona bunu yaþam ile açýklar ve hayata ne verirsek onu alacaðýmýzý öðütler. Yaþamýn bir tesadüf deðil, yaptýklarýmýzýn bir aynada yansýmasý olduðunu söyler". Evet ben de pozitif düþünce yanlýsýyým, ama her zaman geçerli olmuyor bu teoriler. Yaþam yaptýklarýmýzýn, düþüncelerimizin aynada yansýmasý olsa idi kaderciliðe ters düþerdik sanýrým. O zaman ne küskünlükler, ne hayal kýrýklýklarý yaþanýrdý, sistem týkýrýnda, herkesin gönlüne göre iþlerdi. Ha bir de içimiz çok rahat olurdu; isteriz alýrýz, biz iyi oluruz herkes iyi olur, hiçbir neden bizi üzemez gibi düþünebilmek konusunda bir lüksümüz de olurdu. Eh sistem mutlu, herkes mutlu. Ama deðil.

Epeydir bir aðýrlýk vardý üzerimde. Sanýrým verdiklerimin karþýlýðýnda hayattan alamadýklarýmýn yükleri idi bunlar. Körelen umutlar, kýrýlan düþler, bezginlikler ne varsa fazla gelmeye baþladý üzerime. Bahar yaklaþýrken þööyle bir hafifleme ihtiyacý hissettim. Ayakkabýlarý fýrlatýp, çakýl taþlarýnýn üzerinden denize taþ sektire sektire kendime en yakýn limana koþup kaðýttan bir gemi yaptým ve içine içimde ne kadar fazlalýk varsa doldurdum. Özellikle kaðýttandý gemim ki, ben yükledikçe ya batsýn denizin dibini boylasýn, ya da bir kibritlik ömrü olsun. Sonra batan geminin eskileri olacak hepsi. Çocukken kaðýttan kayýklar yapar yüzdürürdük leðende yazýn:) eðlenceli gelirdi hatta içine çikolatalarýn folyolarýndan adamlar bindirirdik. O zamanlar kendi oyuncaklarýmýzý kendimiz yaratýrdýk, kimsenin oyuncaðý haline gelmemiþtik henüz.

Önce gönül temizliðine verdim kendimi. Aslýnda mecburi istikamet gibi birþeydi bu. Yapmak zorundaydým. Birkaç zamandýr son þansýný verdiklerim vardý. Biraz ukalaca göründü size bu sözüm belki, "birilerine þans vermek!" Ama hiç haketmeyen insanlara onlarý affetmek için süre tanýmanýn adýna baþka birþey diyemiyorum. Onlarýn bu son þansý, aslýnda bizim de son umutlarýmýz. Beklediðimiz önemli þeyler olur ve o deðer verdiðimiz vefasýzlarýn onca yaþanmýþlýðýn anýsýna, yüklenmiþ onca güzel sýfatýn anýsýna güvenimizi boþa çýkarmamasýný bekleriz. Onlara kötü diyen herkesi haklý çýkarmamasýna, haklarýnda duyulup inanýlmayan þeyleri inanýlýr kýlmamasýna ve bizi göktaþý düþmüþ kadar büyük bir boþlukta býrakmamasýna dair son umut. Ýçimizde hala en güzel yerlerde sakladýðýmýz, ama artýk saklamaya gerek duymadýðýmýz birçok kýrýk anýyý da dýþarý çýkarmayý hatýrlatýyor bu durumlar. Gelmiþ geçmiþ ama bizimle ayný his diyarýnda bir daha buluþamamýþ kim varsa artýk önemsemediklerimiz çuvalýna atýyoruz. Ben de derledim topladým, çuvallarýmý kutularýmý, içlerine gönül çöplerimi de koydum yaza hafif bir merhaba demek niyetiyle. Bunlarý taþýmak ne büyük aðýrlýkmýþ meðer dostlar. Sözleri, davranýþlarý diken gibi kalbime saplanan uzak yakýn kim varsa gereksiz tüm eþyalar gibi boþalttým iþgal ettikleri yerlerinden, týpký üzerimize dar ya da bol gelen giysiler gibi. Bunlar artýk bana dar, ben onlara bol geliyormuþum ancak anladým. Eleðe döndüm eleye eleye :) bakalým kimler kalacak benden geriye ;) Uðurlar ola tüm gidenlere..

Böylece hatalarýma aralýk býraktýðým dönüþlerime dair bütün kapýlarýmý kapadým, duvarlarýmý saðlamca ördüm korkmadan. Nasýlsa o kapýlarý açtýrmak, duvarlarý yýktýrmak ancak sevgiyle mümkün ve içeri girmek isteyenlerin kalpten dilemeleri yeter de artar dedim. Bakmayýn rahatlamýþ konuþtuðuma bunlarýn yasý bir ömür gider benimle. Çok zor olsa da hayat sanýrým bana ilk kez uðurlamayý öðretiyor. Çok zor uðurlayanlardandým ben. Kalbime giren insanlarý, dostluðumu verdiklerimi orada bir ömür tutacak, orada ölene dek rahat ettirecek kadar yerim, sabrým ve mücadele gücüm vardý benim. Bazý insanlara ve olaylara çok özel anlamlar yüklüyoruz zaman içinde gereksizce. Kolay deðil gönül temizliði öyle camdan halý silkeler gibi silkelemek içinden sevdiklerini.. Yüreðin aðrýyor kollarýn yerine.

Sonra giriþtim düþünce temizliðine. Düþünce kalkmak zor oluyor diye kötü bir espri ile mektubu þenlendireyim hatta:) En çok aðýr gelenlerden baþlýyor ya insan iþe, sonradan yorulunca kalmasýn diye geriye, ilk bindirmesi gerekenleri bindiriyor önce gemiye. Gönül çöplüðü ne çok yer tuttu, fazla gönül insaný olduðumdan olsa gerek. Panikle baþka neyi yüklemeliyim diye düþünürken telaþlarým aklýma düþtü.Telaþlarýmýn hepsinden vazgeçemedim, sadece bir kýsmýný atabildim birgün lazým olurlar diye. O kadarcýk telaþýmý yollamam bile biraz sükunete yer açýverdi hemen. Düþüncelerimde nerede karamsarlýk var onlarý da yükledim gitti. Kalp kýrýklarýmý da bindirdim ki, kendimde boþvermiþliklerime biraz yer kalsýn. Eski takýlarým, eski takýntýlarýmý týktým bir kutuya onu da salladým gemiye. Bulmak için çýrpýnýp bulduðumda beni üzen þeyleri bir daha aramaya çalýþmamak için o konulardaki son umutlarým da yerlerini aldýlar gemide. Boþyere gözyaþý akýttýðým eski püskü ne varsa arkadaþ ettim gemideki diðerlerine. Huzuru serbest kýldým gönlümde inançlarým geniþ geniþ dolansýn diye. Hani Mesnevi'den alýntý bir hikaye var, orada geçer; ortak hüzünlermiþ ya insaný yakýnlaþtýran, sahip olduklarý deðil, sahip olmadýklarýdýr kimilerini birbirlerine yakin kýlan, ben de ortak hüzünlerimi paylaþamayanlarý bir sonraki gemiye sakladým hala ortak birþeylerimiz çýkabilir diye.

Sonra hayata bir kez daha "herþeye raðmen seni seviyorum" dedim , umut kýrýntýlarým ile kaðýttan gemim minik dalgalarla açýða sürüklenir iken, ufukta derinlerde bir yerlerde batýp dibi boylayacaðýný bilmenin hem huzuru hem hüznü ile kendilerini uðurlarken, gözümdeki tek damla yaþ da akýp akmamakta direniyordu.

Yorgunlukla çakýllarýn üzerine uzanýp, bir gökkuþaðý görüp yeniden tatlý hayallerin peþine düþer miyim diye gökyüzünü seyre dalmýþken mektubun sonuna vardým.

Hayatýn aynasýndan en güzel umutlarýnýzýn gerçek olarak yansýmasý dileði ile..

Rüya
13 Nisan 2010