Arkadaþýmla Eminönü'nde zar, zor yetiþtiðimiz Kadýköy vapuru, iskeleden ayrýlmaya baþlamýþtý ki bir kadýn feryadý duyuldu. Kadýn var gücüyle : " Bu vapur nereye gidiyor?" diye baðýrýyordu. Yolcularda kýsa bir süre þaþkýnlýk oldu. Önce n'oluyor gibi birbirlerinin yüzüne baktýlar. Kadýnýn henüz yeni kalkan bir vapurun, nereye gittiðini bilmemesi tuhaftý. Kalabalýk, uðultulu bir sesle : Kadýköy'e" dedi. Kadýn oturduðu yerden bir hýþýmla kalktý. Ýnsanlara çarpa çarpa var gücüyle baðýrarak vapurun içerisinde koþmaya baþladý: " Durdurun ! durdurun vapuru ! inecek var." O anda kadýnýn bu sözlerini duyan yolcular þaþkýnlýklarýný üzerinden atýp, katýla katýla gülmeye baþladý.

Ya kadýn sarhoþ, ya da uyuyup kalan bir yolcu idi. Kim bilir? Kaç kere Kadýköy, Eminönü arasý gitti geldi? Doðal olarak uyandýðýnda nereye gittiðini bilmiyordu. Yapacak bir þey yoktu. Vapur hareket etmiþti bile. Görevlilerin O'nu filika ile iskeleye taþýyacak halleri de yoktu. Kadýköy'e kadar mecburen gidecek ve geri dönecekti.

Bu espri arkadaþýmla benim aramda bayaðý tutmuþtu o günlerde.Gülmek istediðimiz zamanlarda " Durdurun! durdurun! inecek var."dememiz yetiyordu.