Ýçten bir selamýn akabinde, kalemimden dökülenler,

Zaman, yüreðime ibriþimden ilmekler ata ata geçip gidiyor. Saçlarýn savruluyor hayallerimde. Kelimeler düðümleniyor boðazýma. Hasret, gönlüme hüzün makamýndan el ediyor. Gül dibaceli adýn ve gamzen zaten aklýmdan çýkmýyor. Ne çare tüm bu olanlar senin gýyabýnda. Kim bilir, sen hangi meçhul iklimleri abat edersin? Nerede avuçlarýna dürer zamaný zambak ellerin. Ben tutsaðýyým gittin gideli senli hayallerin.


An’a seni taþýrken maziden hatýralar. Seni hatýrlatýr dallarda erguvanlar. Bir selâmýn gelse, kara kýþlar olur bahar. Sana doðru koþan doru atlarýn toynaklarýnda erirken yollar. Hasret yeleli rüzgârlar, hep senin ikliminden doðar…
Kokun gelir doruklarý karlý daðlarýn ardýndan akþamlarýma. Ýhya olur ayaklarýna hasret kapýnýn eþiði.
Lâkin yüreðimdeki hasret dinmez. Ben, çareyi kâðýtla kaleme sarýlmakta bulurum. Sanma ki sana yazmaktan yorulurum. Eline geçmeyeceðini bilmek burukluk verse de. Sürekli yazýyorum. Sana dair hiçbir ayrýntýyý geçemiyorum.


Vuslat sarayýnýn elmas pencerelerinden, el ediþini hayal ederek yazýyorum mektuplarýmý. Mektubun sayfalarýna andaç diye iliþtiriyorum gül dibaceli adýný. Zarfý öyle kapatýyorum. Unutmadan, bir de her zarfa yüreðimi de koyuyorum.
Nasip olsa da eline geçse, muhayyel adreslerin yolcusu mektuplarým. Koþarak bana geleceðini düþünüyorum. Ne çare ne iz ne emare býraktýn giderken,gittiðin yere dair. Adresini bilmiyorum. Adressiz bir zarf içinde hayallerimi, hislerimi meçhul ve muhayyel iklimlere postalýyor. Öylesine bekliyorum…Sanma ki seni özlemekten yoruldum… Þimdilik sözlerimi burada noktalýyor,bâki selâm diyorum.
Ankara,06.04.2010 Ý.K