Zaman geçip gidiyor. Ýkliminden hiçbir haber alamýyorum. Mektuplarýmý, baþýndan beri olduðu gibi, meçhul ve muhayyel iklimlere yazýyorum. Yine bahar geldi, erguvan dallarý donandý. Ýncecik gül fidanlarý, gülümsedi dal uçlarýndan. Zaman, baharýn tazeliðinde seni andý. Gurup olunca, sular hasret bestesinde yandý. An, alev aldý; bakýþlarýmda tutuþan sularda.


Bu mektubumu , esintili bir bahar gününde kaleme alýyorum. Aylardan nisan. Bu ayda çok deðiþiyor insan. Nisanýn nazeninliði, narinliði ruha yansýyor. Yâda, canlar düþüyor. Aþk aþkýnlaþýyor. Sen de bu ana dahil olsan, nisan baþýmý daha fazla döndürecek. Erguvanlar da benimle sevinecek…



Sen iklimime uðramýyorsun. Ben ikliminin gümüþî sahillerini bilemiyorum. Bilemiyorum bu belirsizlik içinde ne olacak sonum. Sabah ola hayrola diyorum. Öyle ya “gün doðmadan neler doðar.” Adýný hep yüreðimin sayfalarýna yazýyor, ferman onundur diye dip not düþüyorum.


Yaðmur sonrasý, toprak kokusuyla aklýma düþüyorsun. Nisan güllerinde, güle emsal tavrýný görüyorum. Gamzen, yadýmda çayýmý yudumlarken. Yüreðimde bir hüzün harmanlanýyor. Kendi kendime “þimdi o da beni anýyor.” diyorum.


Hayal edebildiðim kadar, tebessümünü hayal ediyorum. Gözümde, gittikçe gülleþiyorsun. Akþam vakti leylak kokularýyla kokun daðýlýyor yanýma yöreme.
Bir an için geldiðini sanýyorum.


Telaþla çevreme bakýnýyorum. Ne çare yoksun. Biraz daha bîçareleþiyorum… Hüzzam makamýnda bir þarký oluyor yokluðun. Mektubumu noktalýyorum. Meçhul iklimine en kalbi sevgi ve selâmlarýmý yolluyorum.
Ankara,05.04.2010 Ý.K