Bu gül dibaceli mektubum, gül ýtýrýndan güzelliði süzülmüþ, elif endamlý has periye. Mektubun muhtevasýnda harf harf , kelime kelime boy veren, emsali olmaktan güllerin mesrur olduðu nihale…



Ýklimimde hasretin zakkumlarý kök salarken. O, meçhul ve muhayyel iklimlerde sümbülleri, lâleleri kýskandýrýr. Gizemli bakýþlarý kim bilir bencileyin kimleri yandýrýr. O zamanýn billûr aynasýnda kendini seyre dalar her sabah. Benimse gönlümde semaya yükselir ah!



Böyle bir girizgâhýn ardý sýra, içimde ahýn tortusu, o taze gül fidanlarýný andýran muhayyel periye merhaba demek; bana ayrý bir heyecan veriyor, gýyabýnda olsa bile. Bu mektubumun da eline geçmeyeceðini bile bile yazmak þaþýrtmasýn seni ey muhayyel peri! Sana yazmak iþtiyakým asla eksilmiyor, aksine hasret ateþi ve adresinin bilinmezliði bu arzumu daha da körüklüyor. Hayalin bir bilinmez iklime yaralý gönlümü sürüklüyor.



Her seher, turna katarlarý geçiyor göðümden, gözleri nemli; gönülleri elemli. Teleklerinde gönlümün hasret sayfalarý asýlý senin meçhul ve muhayyel iklimine selâmýmý getiriyorlar…



Ben seni hayal ediyorum sabahýn serinliðinde içimde kor ateþlerle. Sen daha bir güzelleþiyorsun. Cümle yazdýðým mektuplar hep senin meçhul ve muhayyel adresine rotalý. Ey yaðmur sonrasý serinliði! Aþkýn billûr bakýþlý, ateþ yakýþlý perisi. Bu mektubumu da yine hasret aðýnda tutsaklýðýn kollarýnda bitiriyorum.
Sana sonsuz selâmlar yolluyorum.
Ankara,02.04.2010 Ý.K