Onlar ki bir zamanlar kýtalarý aþtýlar.
Ýla-yý kelimetullaha kanat açtýlar.
An , yelelerinde ýþýk hýzýnda eridi.
Alperenlerle kolkola girip savaþtýlar.
Ý.K
Gözlerinde bulutlar ,gönüllerinde kanatlar,bizimle kýtalar aþtýlar. Yelelerinde yelyepelekti rüzgâr… Atlar asil yaratýklar. Türk’e kanat olup, zaferler paylaþtýlar. Nizamý-ý âleme koþtular…


“Bin atlý akýnlarla çocuklar gibi þendik.” Atlarýn yelelerine tutunup, dev gibi ordularý yendik. Atlar, bizi sevdi biz atlarý sevdik…


Atlarla Fatih’tik, Yavuz’duk, Süleyman’dýk… Onlarla kýtalara hükümrandýk. Üzengimizi öperken, mutluydu Garb’ýn elçileri. Çað kapatýp çað açtýk.


Atlar, dem geldi rüzgâra karýþtýlar. An geldi bulutlarla yarýþtýlar… Toynaklarýnda toz dumandý yollar.


Bizimle güldüler, bizimle aðladýlar. Yiðitlere kol kanat oldular. Köroðlu’na sýrdaþtýlar, namýna ortak. Kiziroðlu’nu, Ayvazlarý, Köse Kenanlarý kanatlandýrdýlar… Sýcakta saðrýlarý terledi, yaðmurda bizimle ýslandýlar. Aðýzlarý köpük köpük koþtular…


Atlar, çaðlara inen nisan yaðmurlarý,süvarilerine daðlar aþýrdýlar. Daðlarda yýlký oldular, gamlandýlar. Hüzünlerine ortak aradýlar, bulamadýlar.


Gün geldi devran döndü, maziden atiye kaldýlar. Kapandý eski satvetli demleri. Arttý elemleri! Müþterek bahislere malzeme oldular. Göz yaþlarýný içlerine akýttýlar.


Oysa, atlar asaletin tuðu, zarafetin remziydi. Gözlerinden okunurdu sevinçleri, elemleri… Hiç istemezlerdi alýþamadýklarý bu demleri.


Kendi dünyalarýnda yaþatýrlar hâlâ vefayý, sevgiyi. Atlar, doðanýn kanatsýz, rüzgâr yeleli zümrüdüanka kuþlarý… Ilgar ile gelip geçerler hayalerimizden… Destan olur koþuþlarý,asil duruþlarý…


Atlar, meleklerin insanlara muþtularý. Atlarýn sitemleri sükûtlarýnda gizli. Rüzgârlara karýþýrken yeleleri, hayran býrakýrlar melekleri.


Atlar, Türk’ün hülyasý, Türk atýn rüyasý. Ortaktý bir zamanlar sevinçleri ve yaslarý. Zarafette ve asalette kabul etmez at kýyasý. Atlar bize ceddimizin mirasý…
Ankara,27.03.2010 Ýbrahim KÝLÝK