Hayallerimin zümrüdüankasýna,
Meçhul ve muahayyel iklimlerin, yediveren güllerinden albenili; nisan yaðmurlarýndan bereketli dilberi. Farkýnda mýsýn? Bu mektup sana yazdýðým Ankara mahreçli kaçýncý mektup. Gittin gideli, sana yazma itiyadým hiç deðiþmedi. Ýtiyad da ne demek?! Sana yazmak, benim için vazgeçilmez ihtiyaç.

Nefes almak,su içmek nevinden; idame-i hayat etmenin asli gereklerinden,benim için sana yazmak ihtiyacý. Tek sýkýntým, gerçek hislerimi yansýtacak sözcük bulabilmek. Sözcük daðarcýðým mý kifayet etmiyor, sözcüklerin ýtrý ve usaresi mi yetersiz kalýyor bilemiyorum…

Tek bildiðim, söz konusu sen olduðun zaman,en yavan sözcüklere ayrý bir renk, ayrý bir rayiha geldiði. Sözcüklere, ruh ve canlýlýk veriyor, inceliðin, güzelliðin…


Bilmiyorum nerelerdesin? Hayallerim, her gece muhayyel sahillerinin gümüþ kumlarýnda, ayak izlerini arar...


Yazdýðým mektuplarýn, meçhul ve muhayyel adresine ulaþamadýðýný bildiðim hâlde, sana yazma tutkum yakamý býrakmýyor. Her kâðýt ve kalemle buluþtuðum demde, sana hitap eden bir þeyler mutlaka yazýyorum.


Ýþte böyle hayallerimin zümrüdüakasý, hasretin ocaðýnda tutuþan ateþ; hep baðrýma çavýyor. Yüreðimde kandil kandil ümit oluyorsun.


Geçmiþimi, hâli hazýrýmý ve geleceðimi sen kuþatýyorsun. Vefaya, sevgiye köprü, bulutlara kanat aradýðým anlarda, seni yaþýyor, seni soluyorum. Seni sonsuzluðun sahibine emanet ediyor, bâki selâm diyorum. Hoþça kal zümrüdüankam, ilkbaharým hoþça kal…
Ankara,24.03.2010 Ý.K