Bu mektubu soðuk ve puslu bir Ankara sabahýnda kaleme alýyorum. Cümle cemreler düþmesine raðmen, hava oldukça soðuk. Bu soðuða, bir de senin yokluðun eklenince hasretin kýskacýnda buyuyorum.

Oysa, bu demlerde güneyde çoktan erguvanlar açmýþtýr. -Öyle sanýyorum ki Ankara’yý ve beni buyduran soðuðun baþat nedeni, bir erguvan bakýþlýnýn bu iklimi terki diyar etmesidir- Ankara eski Ankara ; ama sen yoksun. Bu yüzden yarýsý yýkýlmýþ bir harap kent. Benim de bir yarým yok gittin gideli…

Yokluðunda dýþým donar, içim yangýn yeri. Ey erguvan bakýþlý muhayyel peri! Üþütme beni…

Bu soðuk Ankara sabahýnda, sensiz çay içmeyi bile caným istemiyor. Öylesine özledim ki demlediðin acý çayý. Hangi meçhul iklimdesin? Bilsem, bir saniye beklemem, koþar gelirim dergâhýna; yüz sürerim kapýna. Tek aþk müridin olurum. Gözlerinde kaybolurum. Ölünceye kadar seni solurum. Ne usanýrým ne yorulurum…

Bir ýþýk gönder ey muhayyel peri . Beklemedeyim, bekliyorum. Ve diyorum ki:

(Bir ýþýk bekliyorum senden bir ýþýk.
Sevgiyle ümitle senle karýþýk.)
Ý.K

Mektuplarým, eline bir gün ulaþýr ümidiyle harf taifesiyle aramý daima iyi tutmaya çalýþýyorum. Hep ödünç düþler alýyorum onlardan, düþlerime sýðmadýðýn demlerde; seni
Harflere anlatýyorum. Efsanemi en çok ayn, þýn ve kaf beðeniyor. El birliði ediyorlar. Toplamlarý ancak, tek heceli bir sözcük oluyor. Özünde ateþ olsa da o tek heceyi okuyanlar, zahirde aþk diye okuyabiliyor...

Ey muhayyel peri! Bildiðin sebeplerden, bu satýrlarýn sahibi; soðuk bir ankara sabahýnda seni bekliyor. Ne zaman geleceksin gittiðin meçhul iklimden? Ellerim üþüyor,kalem üþüyor. Kâðýda yüreðimden yangýnlar düþüyor. Gel ve gemileri yak bir daha gitme… Sana selâmým ve sevgim hep bâki…
Ankara,14.03.2010 Ýbrahim KÝLÝK