Sana yazmak iþtiyakým, yakamý bir türlü býrakmýyor. Senin yerine , harflerle hecelerle , kelimelerle ünsiyet ediyorum . Oysa, sýmsýcak sesin hâlâ kulaklarýmda. Sen baþka iklimlerde baþka seslerle nefeslerle ünsiyette olsan da. Yerin sinemde.


Söz konusu sen olunca, iki elim kanda dahi olsa, birkaç satýr yazmadan yapamýyorum. Bu mektup, sana yazdýðým on yedinci mektup. Bilemem, kaçýncý mektubuma cevap verme teveccühünü gösterceðini. Bildiðim tek þey , adresini bilmediðim muhayyel bir iklime, sýrf sana olan hasretime binaen mektup yazmak.


Rüyalarýnda görüyor musun? Ben ,o muhayyel beldenin kýyýlarýna her gece beyaz bir yelkenli yle uðrarým. Senin yüreðinin sahiline, yüreðimi býrakýr usulca ayrýlýrým. Saçlarým uçuþur senin sahilinin rüzgârlarýnda. Göz yaþlarýmý yýldýzlardan saklarým. Yüreðim sana emanet ey muhayyel peri…


Sana yazdýðým mektuplarý, senden önce kâðýt ve kalem diye bildiðim iki ezeli dostla paylaþýyorum. Onlar da benim duygularýma ,düþlerime ortak olup, benimle sevinip benimle hüzünleniyorlar. Yüreðimin kapýsýn bir onlara bir de sana açýyorum. Sonsuzluðun sahibiyse zaten “ kara gecede, kara taþýn üstündeki kara karýncayý görüyor.” O’ndan hiçbir þeyim gizli kalmýyor. Sana dair hislerimi kendimden saklasam da sonsuzluðun sahibinden saklayamam.


Sözün burasýnda, tam emin olmasam da Þeyh Galip’e ait olduðunu sandýðým bir beyit “ Tövbe Ya Rabbi !Hata râhýna gittiklerime./Bilip ettiklerime, bilmeyip ettiklerime.”dilime takýlýyor. Birkaç defa tekrarlýyorum. Ýçimden amin diyorum. Bu dua senin içinde muhayyel peri. Sözlerimi selâm sözcüðünün en yoðun en derunî anlamýyla noktalýyorum.
Ankara,04.03.2010 Ý.K