Ankara hiç bu kadar kararmamýþtý.
Ne kar ne buz ne ayaz,
Senin çekip gidiþin gibi;
Yaralamamýþtý yüreðimi.
Ellerin, incecik ellerin,
Vedasýz veda güllerin.
Aklýmý baþýmdan almamýþtý böyle…


Çayýmýn deminde ,
Gönlümün mateminde hep sen.
Aklýmda, fikrimde, yüreðimde desen desen…
Hayalimde nakýþ nakýþ gülümserken güzelliðin.
Çözülür Ankara’nýn saçlarý,
Bir gece çöker içime,
Hüzün nehirlerinde çime çime
Nefes nefese tutunurum zamana.
Üþüyen yanlarýmda esen sensin sen.

Kýzýlay, sensiz þiirsiz , þarkýsýz .
Sen gittin ya þark ýssýz, garp ýssýz.
Iþýl ýþýl yansa da bulvar.
Gözlerimde fer kalmadý yokluðunda.
Sensiz Ankara öksüz,
Yýldýzsýz gökler göçer üstüme.
Çayým acý çayým kekre…
Seni ararým üþüyen güvercinlerin gözlerinde.
Ankara hiç bu kadar yara almamýþtý.
Bahar inerken sisli yamaçlara,
Güvercinler böyle aðlamamýþtý…
Gittin, ne sesin ne izin var.
Ah yâr! Gülzarýn en güzel kýzý,
Yýldýzsýz göklerimin nadide yýldýzý.
Giderken yüreðimi alýp götürdün.
Ben aðladým, Ankara aðladý.
Baðrým bir süveydanýn vataný þimdi.
Ankara hiç bu kadar kara olmamýþtý.
Ankara,02.03.2010 Ý.K