Ne çabuk geçiyor zaman, içinde varlýk ya da yokluk, ne fark eder, geçip gidiyor iþte… Zaman gibisin þimdi, nabzýmda hissettiðim bir saat, , atýp duruyorsun kendinden beni.

Sen hep ilerleyen bir yelkovansýn þimdi, ilerledikçe, seni düþünenlerden çalýyorsun durmadan. Hastalýkmýþ, saðlýkmýþ ne fark eder senin için… Sökülüp atýldýðýn duvarlarda seni yaþatmaya devam eden, zihinlere kazýnmýþ uðuldayan sesin sadece… Ardýndan duvarýn kirine takýlýyor ya gözler, telafisiz bir beyaz boþluk býrakýyorsun ya, ne kadar kirlendiðin geliyor aklýma. Sen uðuldayan bir sessin, ardýnda býraktýðýn beyazlýk, kaç saati vurduðunu gösteriyor sadece…

Kaç duvara yerleþtin, kaç insanýn ömründen çaldýn, kaç zihinde dolanýyor uðultun… Belki de dokunulamayacak kadar kirlisin artýk.

Sen küçük adýmlarýnla kocaman ilerleyen bir akrepsin þimdi. Söylediðin her þeyin uçup gittiði bir kýsýr döngüde, kendini arýyorsun belki de… Birkaç günü geçiyorsun önce, sonra aylarý sürüklüyorsun peþinden ve yýllar vaat ediyorsun, baþa döneceðini bile bile…

Sen insanoðlunun laneti, ne özlüyorsun, ne de anlýyorsun özleyenin halinden. Durup dinlendiðin her durak hep seni bekliyor, geçtiðin yollar bir iþaretinle çýkmaz, gidiþinle anlamsýz kalýyor ya, korkuyorum senden. Korktukça baðlanýyorum yalanlarýna.

Öyle bir dönüyorsun ki baþýmda, sanki benimle yaþýyorsun aslýnda.

Çabuk geçen zamanýn içinde, bir saate benziyorsun sen. Tüketiyorsun sana bakan gözlerdeki feri, saçlarýmýn rengini çalýyorsun, yavuz hýrsýz misali, duvardaki boþluðun temiz, terk ettiklerin kirli…