Dar zamanlara hapsedilmiþ yüreðim, senin gözlerine tutsak olmaktan aldýðý hazzý hiçbir hürriyetten almýyor.

Kalemle kâðýt adlý iki ezeli dostla buluþan elim, sana dair bir kelam yahut gýyaben selâm yazmadan duramýyor.

Dar ikindilerden mor akþamlara tebdil olan zaman, demli bir çay misali çöküyor yüreðime. Kelime kelime, lime lime sen oluyor siyahýn ruhunda gizlenen ah!

Bir güvercin gerdanlýðý gibi demler, bir Kafdaðý masalýnda sana dair miþli geçmiþ zamanlarýn gölgesinde eriyor.

Sen, bazen Leyla’nýn remzi, bazen Züleyha’nýn zülfünün siyahý , bazen Mecnun’un âhý oluyorsun…

Gün geliyor buyduran zemheri, gün geliyor yaz günleri, bakýyorum bereketli nisan yaðmurusun.


Zamanýn içine zamaný dürüyorsun avuçlarýnla. Elif parmaklarýn teðet geçerken bile yara açýyor yüreðimde.

Yaram asla kabuk baðlamýyor. Gün be gün tazeleniyor sayende.

Hep faili meçhul yazýlar yazýyorum, name kývamýnda…
Adressiz zarflarýn mazrufunda hurufat taifesinin karmaþasýnda kayboluyorsun.

Ne yapýp edip buluyorum sana dair bir iz, cümlenin bidayetinde þiirin nihayetinde.

Ýmgelerimin içini sen dolduruyorsun. Sen dahil kimse bilmesin istiyorum…

Ben aslýnda iki lafý bir araya getiremem. Ama sen yok musun?
Bana hep meçhule þiirler yazdýrýyorsun.
Ne künyeni biliyorum, ne adresini.
Bir kez ezberledim ya sesini.
Kalbimde vuruyorsun, kulaklarýmda çýnlýyorsun…
Ankara,12.02. 2010 Ý.K