Bu kez mektubum okyanusun dibinde, en derinininde bir istiridyenin merkezinden...:)
Bazý yerlerini anlayamazsanýz bilin ki okyanus deðmiþ kaðýt ýslanmýþtýr:)
Ýtiraf etmem gerekirse ben kim okyanus kim. Yani okyanusta yüzmüþlüðüm vardýr, hani okyanus dediysek kýyýsýnda caným, ama öyle dibine dalýp incili istiridye görmek filan benim harcým deðil. Ben dalsam dalsam düþüncelere dalarým naçizane. Dalmak demiþken birkaç yýl önce onu da denemeye kalkmýþtým da her gece rüyamda köpekbalýðý yemine dönüþtüðümü görünce vazgeçmiþtim. Ama iþ derine dalmak ise biz de düþüncenin olmadý duygularýn derinine varýrýz:)

Ýstridye hadisesi var iþte bir de böyle.. Ýstiridye kalýn bir kabuk ile korunur, kendini kendi isteði ile açmaz ise içini en fazla çekiç ile kýrarda görürsünüz ne sakladýðýný; ama kýrdýðýnýzda sakladýðýnýn size de faydasý kalmamýþtýr artýk. O nedenle kendi isteði ile kendini açmasýný desteklemek gerek kalýn kabuklu, dýþý çok sert içi kolayca akýp gidip yokolacak kadar yumuþak o cennet renkli istiridyenin.. Korkmakta, o kalýn kabuðun ardýna saklanmakta ne kadar haklý olduðunu görürsünüz onun narin yapýsýný anladýðýnýzda..

Ýnsan yüreði de böyle deðil midir? Mantýk kabuðu ile korunur ve o kabuk yaþanýlmýþlýklarý ile sertleþtirildikçe zorlaþýr kalbini açmasý kiþinin ve saklar güzelliklerini, kapanýr nihayetinde kendine.. Oysa bunca kirli, çirkin düþüncenin yanýna sevgiyi ve onun beraberinde getireceði güzellikleri katmak gerek. Onlarý saklayanlarýn bunlarý çoðaltmasý, açmasý, yollamasý, evrensel iyiliðimize diye düþünmekteyim..

Dün okuduðum bir kitapta yaþadýklarýmýzý dönüþtürebileceðimizden bahsediyordu.. Ben de hep böyle düþünmüþümdür.. Simyacý ne yapýyordu, yanlýþ hatýrlamýyorsam, düþünce gücü ile demiri altýna dönüþtürüyor idi.. Özde ikisi de demir ama biri diðerinden daha parlak, deðer verilen, gösteriþli ve kullanýþlý.. Biz de gösteriþsiz, güçsüz, ham yanlarýmýzý dönüþtürebiliriz o halde.. O güzelim incinin özünün kum tanesi olduðunu düþününce, onu inci yapan istiridyenin o kum tanesine yaklaþýmýdýr.. Biz de sýkýntýlarýmýzý belki de bu hali ile buyur etmeliyiz hayatýmýza ve ona yaklaþýmýmýzla pýrýl pýrýl inciler oluþturmalýyýz.. Algý düzeyimiz yükseldikçe görebildiklerimiz ve yapabildiklerimiz de deðiþecektir mutlaka. Küçücük bir istiridye denizin dibine o kadar derine saklanmýþ ve kumlara saplanmýþ.. Anlamsýz görünen hayatý ile böyle bir deðer üretebiliyor ise insan olmanýn sorumluluðu ile insan neler üretebilmeli. Kim der ki birgün kalýn kabuðunu aralayacak ve içeriye dolan kumlardan herkesi hayran býrakýp hayatýna kastedilecek kadar kýskanýlasý birþey meydana getirecek.. Bir de etraf türlü tehlikeler ve çeþit çeþit yaratýkla dolu iken.. Okyanustaki binlerce istiridye bunu yapabiliyor mu.. Ya bütün istiridyeler inci yapabilme kabiliyetinde olsa idi bütün denizlerde ne hazineler yatardý o derinlerde düþünsenize.. Ya da o incilerin hiçbir özel anlamý kalmazdý onu kumdan ayrý kýlan baþka bir bakýþ açýsý ile. Gel de düþünme þimdi üzerimize üzerimize gelen hayat bizi özel kýlmaya mý çalýþýyor acaba?

Gül'ü düþünüyorum.. Ne kadar pis kokulu gübre ile beslersek o kadar mis kokulu bir güle dönüþüyor. Yani o pis kokulu gübre o mis kokulu güle güzel kokmasý için kuvvet veriyor, ama kokusu geçiyor kuvveti kalýyor. Yaþanýlanlar da bizi kuvvetli kýlýyor iþte böyle..

Niye kum ile inci farklýdýr peki? Kum da deðerli elbet , bir çok alanda iþe yarar; cam yaparsýnýz ya da beton üretirsiniz çok çok tüketirsiniz, ama inciyi kendinizi süslemek için azýcýk kullanýrsýnýz.. Binlerce düþünce, duygu geçiþi yapýyor zihinler, kalpler hergün kum taneleri gibi ama onlardan inciye dönüþtürdüklerimiz görünür hale geliyor ve hatýrlanýr kýlýyor bizleri.. Ve sadece çok azý bize bizi katýyor.

Ýstiridye inci yapar diyoruz. Ben de can sýkýcý yaþadýklarýmýzý inciye dönüþtürmek adýna yazýya baþvuruyorum belki bir iki kiþi sözümü dinleyip inci yapmaya çalýþýr olamaz mý?

Hem midyeler de o aileden ama inci yapabildiklerini duymadým. Kolay kýrýlýr kara bir kabuk dýþýnda içini açar yersin biter.. Belki acý adýný verdiðimiz o zenginliklerimiz olmasa, biz de kolay kýrýlan basit kabuklu tükenip giden midyeler olarak kalýrýz ve birkaç sert kayaya yapýþýr yosun tutar, okyanusa ya da yaradýlýþýmýza direniriz yalnýzca.

Biz de belki baþýmýza gelenlere bu gözle bakarsak bir yerlerde küçücük deðiþimlere katkýda bulunabiliriz derim yine haddimi aþarak.. Onlarý büyütmeyip, geliþlerini kabullenip, evirip çevirip ne hale getirebildiðimize bakabiliriz.. Bizden inciler dökülmez ama inci gibi sözler düþünceler üretebilirsek kötülüklerin üzerine, belki arýtma tesisi gibi birþeyleri arýtýp manevi hazinelere katký yapabiliriz ..

Halil Cibranýn hikayesinde; Ýstiridyenin biri diðerine dert yanar: ''Ýçimde yuvarlak ve aðýr bir þey var, bana acý veriyor'' diðeri, kibirli bir memnuniyet içinde: ''Þükürler olsun ki içimde hiçbir sýkýntý yok, hem içimde, hem dýþýmda mutlu ve bütünüm" O sýrada oradan geçen yengeç þöyle der: ''Evet mutlusun halinden ve bütünsün, ama þunu söylemeliyim ki, diðer istiridyenin çektiði acýnýn sebebi, içindeki eþsiz güzellikteki incidir. "

Sözün özü; varsýn aðýr olalým, taþýyacaðýmýz aðýrlýklarýmýz olsun, ama onlarýn hepsi eþsiz güzellikte olsun...

Sýrf bu düþündüðümü unutmamak adýna boynuma bir inci kolye almaya gidiyorum bir sonraki mektuba dek...

03 Aralýk 2009
Gecenin körü smooth jazz eþliðinde kaçan uykumu yakalamaya çalýþýrken..
Rüya