kemanýmýn telleri kopuk...
öylece duruyor, odamýn köþesinde. yýllar oldu ayný hâlâ ayný vaziyette. elimi üzerinden çektiðimden bu ana denk, elim uzanmadý bir daha ona. kýrgýným, dargýným, buruðum elimden alýnanlara alanlara...
sanki o da benim gibi derin burukluk içinde.
yýllar geçti, takvim deðiþti, kaç doðum günüm, yeni yaþlarýma sevinemeden geçti. ertelerken her acýyý bir sonra ki seneye; yetmiyordu günler, yetmiyordu düþünceler türlü çaresizliklerine. zamaný dolmadan, bitmiyordu hiçbir çile...
gelen yeni zaman, giden eski zaman... yenilerin bazýsý eskisinden zor ama daha rahat kaldýrabildiðin, bazýsý eskiyi eskide býraktýracak, kendini toplayabilmene artýk önüne bakabilmene sebep, ruhunda ki yaralara þifa günlerdi...
yine de sen, ne eskisinden önceki iyi günlerini tutabiliyordun ne de sonrayý. varmýþsan farkýna hayatýn; bir gün en beklemediðin anda, ayaðýný kaydýracaðýný da anlayacaktýn. her sýrtýndan itilip, düþtüðünü hatýrladýkça...