Yaþlanmak dendikçe hep bir açmaza düþerim ve sorarým kendi kendime; “ Acaba zaman bizi tüketiyor derken bir yandan da bir þeyleri biriktirmiyor muyuz?” diye. Biriktirdiklerimiz anýlardan bir yýðýn oluyor. Bu yolda anýlarýn aðýrlýðý ile giderek adýmlarýmýz yavaþlýyor, bedenimiz bir yerden sonra çekmez oluyor bel ki de.
Bir dostun mailinde yazdýðý bir kelime ilk gençliðimin en güzel anlarýndan birine götürdü beni. Anýmsamak bir yerde anlýk geçmiþe dönüþ deðimlidir? Anýlar torbasýndan özenle çýkardým aný. Önüme koydum yeniden. Tozlarýný þöyle bir silkeledim. Melankolik, korkak, çekingen, ürkek, içten, çocukça, ergence, coþkulu, platonik sevinçler, umutlar, düþünceler ve hayaller toplamýndan oluþan bir duygu seli ve karmaþasý. Bir bir saçýldý ortaya…
Ýþte böyle anýlar var insanýn unutmaya kýyamadýðý veya sen unuttun sansan da zihnimizin bir köþesinde saklanan ve bir sözle ortaya çýkýveren. Þimdi bütün o geçmiþe ve güzel anlara övgüler düzen þiirler ve þarkýlar aklýma geliyor. Hepsi de çok haklý ve çok güzel.
Kelimeleri aþan ve bu yüzden anlatýlamayan ve adýna duygu denilen insanýn öyle özel halleri yaþar gider içimizde, kendi baþýmýza… Ýstesen de paylaþmanýn imkânsýz olduðu ve zaten kendinin de anlayamadýðýn muammalarýnla yaþar gidersin.