ANILARDA ÝSKENDERUN: CEM ERMAN VE HÝKAYET-Ý ZEKÝ MÜREN

Ýskenderun’la ilgili ne okusam ne duysam hep ilgimi çekiyor. Müjdat Gezen’in, “ Galiba Ben Sanatçýyým” isimli anýlar kitabýnda da Ýskenderun’a ait birkaç sayfa çýktý karþýma:
Anlattýklarý pek bir ilginç geldi; hele anlattýðý astsubay tiplemesi hiç inandýrýcý gelmedi; tebessüm ettirdi bana. Her metnin “abartma” gibi bir özelliðini bildiðimden, bazý bölümleri de yazamamazlýk edemedim. Salt gerçek kaðýda dökülünce- ayna tutulunca- çoðu zaman edebi bir metin olamýyor. Olduðu gibi aktarmak en doðrusu dedim ve paylaþmak istedim. Amacým Ýskenderun’dan kimler gelmiþ kimler geçmiþ biline…
Ýþte Müjdat Gezen’in anlattýklarý:
“…1964 yýlýnýn 27 Nisaný’nda Ýskenderun Deniz Er Eðitim Alayý’na teslim oldum. Elimde bavulum, bir akþamüstü ilk kez evimden uzaklarda, Ýskenderun’dayým. Sokakta eski arkadaþým Erdinç Üstün’e rastladým. O da bahriyeli. Askerliði bitmiþ, tezkeresini almaya Kasýmpaþa’ya dönüyor. Yani ben gelirken o gidiyordu. Ve erken gitti. Erdinç çok sevdiðim bir arkadaþýmdý. Akþamüzeri birliðime teslim oldum. Bavulumu yere koydum, yapayalnýzým. Tekrar bavula eðildim. Ve bu iþi yapamayacaðýma karar vererek eve dönmek üzere hareket ediyordum ki omzuma bir el dokundu. Esmer, uzun boylu bir çavuþ. “ Merak etme, geçer,” dedi ve beni berbere götürdü. Saçlarým ilk kez önüme düþtüðünde ak mý kara mý gördüm. Askerlik baþlamýþtý. Adnan Baþgedikli adlý Ýstanbullu astsubay beni çaðýrttý. “Hala sivilsin, þehre in, bir þiþe raký al al gel de kutlayalým,” dedi. Aldým rakýyý geldim, geç saatlere kadar sohbet ettik, onun inanýlmaz iyiliklerini gördüm. Askerliðimi hiçbir zaman unutamam. Kimler gelip geçmedi ki o asker arkadaþlýðýndan. Yönetmen Temel Gürsu, Milli Futbolcu Fenerbahçeli Nedim, Baykal Kent, Hayko, Nihat, Haþim yapýcý… Hepsiyle askerlik sonrasý da dostluðum sürdü. Ne ilginç bir yerdir asker ocaðý. Hani kadýnlar hep þikayet ederler ya erkeklerin askerlik muhabbetinden. Haklýlar. Çünkü onlarý ilgilendirecek en ufak bir yaný yoktur askerliðin. Ýsrail’de öyle olmayabilir.
Yazýcýlýk yapýyorum ve Ýskenderun Denizgücü takýmýnýn oyun kurucusuyum basketbol takýmýnda. Eðitim üç ay sürer, sonunda kurslara daðýtým yaparlar. Ben yazýcý oldum, katip yani. Gölcük’e geldim. Eðitim yaptýðým bina 17 Aðustos depremin de yerle bir oldu. Orada kurs gördük ve daðýtým baþladý. Beni gene Ýskenderun Er Eðitim Alayý’na gönderiyorlar. Oysa ben Gölcük Orduevi’nde kalacaðýmý sanýyorum. “ Gitmem,” diye tutturdum. Babamýn pasaportuna kendi fotoðrafýmý yapýþtýrýp yurtdýþýna kaçacaðým, aklýma koydum. Annem babam,” Merak etme, biz bir yerlerden bir þey yapar, seni gene Gölcük’e aldýrtýrýz,” diye beni Ýskenderun’a uðurladýlar. Yaþamýmýn en sýkýntýlý günleri burada geçti. Ýki yýl süreyle her gün Gölcük’e tayinim çýkacak diye bekledim. Oyunlar yazýp yönettim. Besteler yaptým. Öyküler yazdým ve bitmez dediðim askerlik bitti. Hayýr bitmediii. Ýznimi sona saklamýþtým. Komutaným da on gün mükafat izni eklemiþti. Geldim Ýstanbul’a hemen arena Tiyatro’da sahneye çýktým.. On gün oynadým oynamadým., bir telefon ve bir telgraf: ”Acele kýtana dön.” Kýbrýs olayý patladý. Döndük Ýstanbul’da sahneden inip Ýskenderun’a. Kýsa bir süre sonra tezkereler açýldý ve ben yine Ýstanbul’un yolunu tuttum. Geldim Kasýmpaþa’ya tezkeremi almaya. ” Yirmi bir günün daha var, duhul tarihin yanlýþ yazýlmýþ, Ýskenderun’a dönüyorsun.” Dediler. Baþladým aðlamaya. Genç bir deniz teðmeni “Ne oluyor?” diye yanýma yanaþtý. “ Þehirbay… Yenikapý’dan arkadaþým can ciðer arkadaþým. “ Sarýldým boynuna, “Ýskenderun’a geri gönderiyorlar,” dedim. Müjdat Gezen anýlarýna kitabýnda anlatmaya devam ediyor, Ben burada anýlarýný býrakýyorum. Kitabýnýn bir baþka yerinde Ýskenderun Deniz Er Eðitim Alayý’nda Cihat Atay’ýn “Kerpiç Memet”ini ve kendisinin yazdýðý “Eþek Aða” oyunlarýný sahnelediðini yazýyor. Benim yazýda eksikliðini hissettiðim konu þu: Ýki yýl Ýskenderun’da kalan yazar buraya ait hiçbir þey yazmamýþ. Bir yazým da dile getirdiðim gibi baþka yerlerde Ýskenderun adý geçince “askerliðimi orada yaptým” ýn ötesine taþmýyor anýlar. Bunun nedeni nedir? Bu beni hep düþündürmüþtür. Oysa bu coðrafya tarihsel, kültürel ve sosyal olarak çok ilerde olan bir bölgedir. Ýskenderun’a beklenildiði ölçüde turist gelmiyorsa, bunun nedenleri araþtýrýlmalý. Sadece ‘hoþgörülü olmak’ yetmiyor. Bir þeyler yapmalý. Buna kafa yormalý, projeler üretilmeli. Bunu öncelikle yerel yöneticilerden beklemek gerekiyor, baþka yolu var mý bilmiyorum… Anýlar tarihi ýþýk oluyor.
Deniz Baykal birgün anýlarýný kaleme alýrsa neler yazar Ýskenderun’la ilgili…!

CEM ERMAN’DAN HÝKAYET-Ý ZEKÝ MÜREN.

Ýskenderunlu Süleyman’ýn Ýstanbul serüveni, Müjdat Gezen’in, Ýstanbul- Ýskenderun arasýnda döneleyip durduðu yýllara denk gelir. “Biz burada, Müjdat Gezen’i kendi haline býrakalým; o þafaðýný saysýn.” Sinemaya gönlü akmýþtýr bir kere ‘Bizim Süleyman’ýn. Artýk dönüþ yoktur, sinema aþkýndan. Ýskenderun aþký ise hep zihnindedir. Ýskenderun; gittiði her yerdedir. O döneme ait aný çoktur; Cem Erman’da, Ýskenderun’la ilgili, Sinema dünyasýyla ilgili. O hep anlatsa bitiremez, bizde kaðýda döksek... Hele 70’li ve 80’li yýllarýn sanat/sinema dünyasýnýn tarihi, onsuz yazýlamaz herhalde. Yedinci sanat onun her þeyi. Varsa yoksa sinema Bu defa bize ‘Sanatýn Güneþi’ dediði Zeki Müren’le ilgili bir hikayesini anlattý.. Meðer Zeki Müren ne hoþ adammýþ. Okuyun bakalým Cem Erman’ýn bize anlattýklarýný, sizde hak verecek misiniz?
“Sene,1964. ben Ýstanbul’a doðru yola çýkmýþtým. Çünkü ablam ilk çocuðunu düþürmüþtü.
O sýralar teyzemler de Ýstanbul’daydý, onlara uðruyordum. Teyzemin kocasýnýn kýz kardeþinin oðlu Þahap Koptagel, Zeki Müren’in en yakýn arkadaþýydý. Bir gün Þahap Aðbi bana dedi ki seni Zeki Müren’i dinletmeye götüreceðim. Çok memnun olmuþtum. Zeki bey o tarihlerde küçük çiflikte sahne alýyordu. Velhasýl gittik, dinledik. Daha sonra beni tanýþtýrmak için soyunma odasýna götürdü. Niyetim Zeki Bey’den imzalý bir fotoðraf almaktý. Zeki Bey resmi gayet güzel yazýyla bana verdi ve bana yakýþýklý bir çocuksun dedi. Ben o tarihte henüz askere gitmemiþtim. Zeki Bey bana askerlikten sonra mutlaka artist ol Cem dedi, ve biz yanýndan saygýyla ayrýldýk. Devamý sene 1971. Bülent Kýnay diye bir gazeteci vardý. O zamanlar en samimi arkadaþým Mahmut Cevher’di. Neyse uzatmayalým Zeki Bey’le tekrar karþýlaþmak varmýþ kaderde. Mahmut, gazeteci Bülent ve ben Zeki Müren’in evine yemeðe gittik. Evde Berrin Haným isminde bir hizmetkar bize kapýyý açýp, oturma salonuna aldý… Aradan 10 veya 15 dakika geçmiþti ev dubleksti. Yukarý merdivenden Zeki Bey iniyordu ve sanki sahneye çýkar gibi ellerini açýp, “Hoþ geldiniz, aaa… benim Toni Curtis’imde buradaymýþ.” dedi. Beni Toni Curtis’e benzetirdi. Sonra masaya oturduk. Yemek yiyor ve sohbet ediyoruz. O sýralar siyah beyaz televizyonlar var. Gönül Akkor televizyonda þarký söylüyor. Bende, “Zeki Bey, Hangi þarkýcýlarý beðenirsiniz?” Bana; “Ýþte þu okuyan Gönül Akkor ve Bekir Sýtký Sezgin’i çok severim.” dedi. Kafalar ‘iyi’ olmuþtu. Ben kendisinden bir þarký rica ettim. Bana; “Cem sen baþla”. Ben utandým ‘sizin karþýnýzda nasýl söylerim.’ “Hadi hadi baþla… bildiðin bir þarkýya.” Bende ortamýn güzelliðinden bir kýble okurum dedim. “Ben ‘gamlý hazan’ diye bir þarkýyla baþladým” Zeki bey daha sonra þarkýyý okumaya baþladý. Ard arda 5 þarký daha… tüylerim diken diken olmuþtu. Zeki Beyi ilk defa müziksiz dinlemek bana gurur verdi. Daha sonra çok karþýlaþtýk. Kardeþliðimiz selam sevgilerle geçti.
Cem Erman, Türk Sinemasýnda haklý bir isim yapmýþ, bir sinema sanatçýsýdýr. Ciddi, nezaketli ve aðýrbaþlý kiþiliði, çevresindeki kiþilere saygýlý duruþu ve sevecen bakýþýyla onu yakýndan tanýyan herkes tarafýndan sayýlan ve sevilen bir Ýskenderun Beyefendisidir. Ne yazýk günümüzde bu gibi gerçek sanatçýlara; sinemada, tiyatroda veya televizyonda pek rastlayamýyoruz. Onlar kendi tek kiþilik dünyalarýna, yakýnýndakileri de dahil etmenin uðraþý içinde yolculuða devam ediyorlar…

22 Eylül 2009
Ferda kitabevi - Ýskenderun
E posta: kemaldz@hotmail.com