Iþýklar küçük pencereli evlere yürüdü, önce sarýdan bir boya çekti üstlerine. Yeryüzünün büyük aydýnlýklar ve bereketler daðýtan lambasý, sonradan aþaðýlara beyaz ve kül renkli ev yýðýnlarýna doðru yöneldi. Yosunlu kiremitleri, küçük damlarý yavaþ, yavaþ okþadý. Iþýklarýný böldü, benim de sevdiðim evlerin kimini iyice sivriltti, kimine biçim vermeden týpký benim gibi fýrlattý attý.
Bende; doðanýn bize sunduðu bu manzarada, deniz kýyýsýnda çýplak ayaklarla yürüyordum. Sular ufak aðýzlarýyla ayaklarýmý diþliyor, balýklarda gülüyordu. Balýklarýn gülmesi birden çýðlýða benzer bir durum aldý. Denizin ortasýndan yuvarlana, yuvarlana gökyüzüne yükselen ay, ýþýklarýný bana çevirdi. Yalnýz beni aydýnlatacakmýþ ve benim için doðmuþ gibiydi. Þaþkýn suskun aya bakýyordum. Ellerim, ayaklarým ýþýk içindeydi. Iþýktan bir kadýndým. Týpký aphrodite (Venüs) gibiydim. Iþýklar þarký söylemek isteðimi uyarttý. Þarkýya benzer bir þeyler mi duydum çevremde derken, daðlarýn sivrilerinden aþan, köyleri, þehirleri, beldeleri dolaþan bir büyük sesle yürümeye baþladým. Ses içimde ufalýr ufalmaz yukarýda tepsi gibi duran ay birden yassýlaþtý, uzadý, sanki ýþýklarla donanmýþ biri büyük, diðeri küçük iki ada oldu. Bu adalar meðerse iki tane ayrý, ayrý dünyaymýþlar. Birisi büyük ve karanlýk diðeri ise küçük ve aydýnlýkmýþ. Ayrý, ayrý gibi duruyorlarmýþ ama aralarýndaki bir köprü ile bitiþiklermiþ. Uzaktan bu adacýklara bakýnca insanlarýn duygularýna göre bu adacýklar renkten renge giriyorlarmýþ renk deðiþtiriyorlarmýþ. Bende; duygularýn yoðunluðuna göre ýþýk ve karanlýk saçan bu renk cümbüþlü adalarýn ýþýk kýsmýnda doðmuþ ama karanlýktaki kýyýsýnda deli, deli dolaþýp bir türlü ýþýðý göremeyenlere renklerini deðiþtiremeyenlere bu yüzdende denize giremeyip adaya gelemeyenlere dönerek ‘Birbirinizi seviniz‘ diyormuþum.
Adalar çocukluðumdan beri bana renk cümbüþünü duygululuðu, sevgiyi hatýrlatýr. Bu yüzden ne zaman bir harita görsem gözüm hemen bir ada arar. Kent ve yöre adlarýndan hemen mavi kýyýya kayar gözlerim. Mavi boyalarýn üstünde bir garip ada ismi okuyunca, düþlere dalar mitolojideki kahramanlar gibi hissederim kendimi. Haritada ada görmeyeyim içimdeki dostluklar sevgiler kabarýrý, her yaným karýncalanýr, geçmiþin karanlýk yollarýna doðru aðýr, aðýr yürürüm. Beni geçmiþ yanýlgýlarýmla baþ baþa kalabileceðim günlere iterler. Garip bir sevinç duyar gibi acýlarýmý, geçmiþi, geleceði ortadan kaldýrmak þimdiyi yaþamak isterim. Yalnýzlýk hissederim!...Çaresizlenirim!...Ne yapacaðýmý bilemem!... Karþýma çýkan ilk insana gereksizce fazla, fazla bakarým, uzaktan geçen bir tanýdýðý görürü görmez koþup koluna girerim.
Yazlýðýmdaki evimden birbirinden ayrý gibi görünen ama aslýnda bitiþik bu adalardaki yalnýzlýk ise daha baþka etkiler beni. Adacýklara bakýnca derinden duyulur bu duygu. Otururum bir sokak kanepesine kendimi dinlerim. Yalnýzlýk belki gelmez beklide bugün beni unutur diye sevinirim Eski yalnýzlýklarýmý tatmaktan korkarým. Denizi gören, adalarý gören bir sýra ararým. Olasýlýklarla dolu yaþamý anlatan aðaç gövdeleri altýnda saða sola bakarým. Yaþamdan kopup yalnýzlýk olmasýn diye açarým kitabýmdan bir sayfa okurum. Baþýmý kaldýrýr, tekrar çevreme bakarým. Gözlerim denize ileþir, bir sandal dumanlar salar maviliðe, ufacýk minicik bir dumanda olsa adaya mý gider? bu duman havasýný bozar mý? diye dertlenirken ‘O duman senin içinde’ diyen bir ses duyarým. Kapkara dumanlar kaplar çevremi gene o karmakarýþýk duygular, geçmiþin onlarca tozu, yanýlmalar, rakamlar, aldanmalar, kelimeler birer kitap sayfasý gibi açýlýverir. Birde bakarým ki yalnýzlýk yaný baþýma yerleþmiþ, ayak, ayak üstüne atmýþ týpký bir erkek gibi karþýmda durur, düþmanlýðý dostluðu anlamayan bir sevgili gibidir o!... Çaresiz, umutsuz!... sýradan kalkarým. Tekrar geçmiþin yollarýndayýmdýr. Ama bu kez koþarak kaçarým. Denize girerim. Denizdeyimdir. Adalara doðru yüzerken adalar sanki beni karþýlamak için ayaða kalkarlar, denizde adacýklarý sarýp sarmalar, köpüklerde çýrpýntýlarýyla sonsuzlukta bir nokta gibi görünen beni okþardý. Adadan gelen sallanan aðaçlarýn, savrulan dallarýnýn yapraklarýnýn çýkardýðý seslere bende saçlarýmý denizde çalkalayarak eþlik eder katýla, katýla bu adacýklarla birlikte gülerdim.
Ne var ki kendi ýþýðý içinde gizlenen güneþ gibi adacýklarda kendi neþelerinin parlayýþý içinde kaybolur, koca enginlerde ufuktan ufuða çýnlayan bir kahkaha ve mitolojisi kalýrdý geride. Mitolojiye göre ‘ Göz kamaþtýran bir güzelliðe sahip olan Aphrodite güzellik tanrýçasýdýr. Dalgalarýn köpüðünden doðmuþtur. Bir Ýlkbahar sabahý ada kýyýlarýnda kýpýrtýsýz olan deniz biden bire köpüklü bir dalga ile hareketlendi. Bu dalga ile birlikte bir sedef kabuðu kýyýya vurdu. Sedefin kapaðý açýldýðýnda içinden güzeller güzeli Aphrodite çýkmýþtý. Yanýnda aþk tanrýsý olan oðlu Eros’ta vardý. Kumsalda yürüdükçe astýðý yerlerde güzel kokulu çiçekler açýyordu. Zaman tanrýçalarý olan Horalar onlarý karþýladýlar ve önce Aphrodite’yi güzelce yýkayýp vücudundaki tuzlu deniz suyunu temizlediler. Uzun sarý saçlarýný örüp, baþýný altýn bir taçla süslediler, üzerine tülden süslü elbiseler giydirip, boynuna kývýlcýmlar saçan kolyeler taktýlar. Daha sonra onu ve oðlunu alýp Olymposa çýkardýlar. Olympostaki tanrýlar bu güzeli görünce hayranlýklarýný gizleyemediler. O günden sonra Aphrodite güzellik ve aþk tanrýçasý olarak Olymposta diðer tanrý ve tanrýçalarla birlikte yaþamaya baþladý. Aphrodite güzelliði ile sadece tanrýlarýn deðil insanlarýnda gönlünü fethetmiþti. Ýnsanlarýn kalplerine sevgi ve aþk tohumlarý serpiyor onlara neþe ve sevinç veriyordu. Diðer yandan kimi zaman bu neþe ve sevinç aþk acýsýna da dönüþebiliyordu. Güzel tanrýça gücünü sadece insanlar ve tanrýlar üzerinde göstermezdi. O tüm tabiata söz geçirebilirdi. Tek bir tatlý bakýþý ile kudurmuþ dalgalarý sakinleþtirir nefesi ile deli gibi esen rüzgarlarý dindirirdi. Yeryüzünde her þeyi o diriltir o canlandýrýrdý. Kurumuþ çiçekleri aðaçlarý tekrar canlandýrýr, dünyayý süsler, güzelleþtirir ve tüm kadýnlarýn hayallerini süslerdi. Bu gün benim hayalime doðmuþtu sanki benim ve tanrýçanýn doðum günüydü. Her taraf ýþýk içindeydi. Tanrýçayý doðuran köpükler denizi dalgayý aðaçlarý dallarý, insanlarý, gökyüzünü, beni velhasýl her þeyi pembe camdan geçen bir bakýþla aydýnlatýyor, adalar ve bende onun gülüþünden geçen kahkahalarla þenleniyorduk. Arada bir kulaðýma gelen fýsýltýlarda aþk denizinde boðulacaksýn diyordu. Birden ürperiþler duydum gözlerimin þulesinde. Ýrkildim. Gülen adacýklarýn ve denizin nerede baþlayýp nerede bittiði hiç bilinmezdi. Adanýn kýyýlarý maðaralar ve dehlizlerle oyuk oyuktu. Ne çok seviþmiþti deniz bu adacýklarla. Denizaltýndaki koridor ve tünellerden giren dalgalarýn sularý kuytu bir yerde seviþiyormuþ gibi koyun, koyuna fýrýl, fýrýl burgaçlanýr birbirlerine bir þeyler fýsýldayýp anlatýrlar, sonra birden bire çýldýrasýya sevindiren bir müjdeyi duymuþlar gibi havaya pýrlanta sütununa benzeyen bir gülüþ þelalesi fýrlatýrlardý. Sular iç içe geçerken, ürkek çýðlýklar duyulurdu. Sular yine adaya dökülürdü. Paniðe kapýlan sular kendilerinin adanýn uçurumundan aþaðýya atarlardý. Tüm bunlar olurken birden ada geceye kaydý. Karardý. Ay çýktý. Adanýn üzerindeki bir buluttan ince bir ýþýk demeti iniyordu. Sessizlik ve fýsýltýdan ibaret bir duraktý burasý. Adaya dinginlik serpiyordu. Titreyici bir yaðmur damlasý gibi duran ýþýklar ay ýþýðýnda ince, ince birer gümüþ tel oluyordu. Buðuya kesilmiþ bu ada hakkýnda öykü yazarmýsýn? diyen denizdeki ve hayalimdeki adamla milyonlarca gümüþ tellerle sarýlmýþ, telkariden yapýlmýþ salýncakta adayla birlikte sallanýyorduk. Iþýk selleri çið tanesi gibi denizde hemen kayboluyordu. Denize düþen çið tanesinin ayrýlýðýný denizde kaybetmesi gibi bende denizden hiç çýkmak istemiyordum. Denizden çýkarken ADAMI, APRODÝTE’yi kaybediyordum ama kelimelerin dili ile ‘ADAMIN ADASI’ olan öyküyü rüyalarýmla birleþtirerek yazýyordum.







Nezihe ALTUÐ
Çandarlý
14.7.2009