Gönlümün iskelesinden ufka baktým þöyle bir…
Umutlarýmýn denizi huzursuzdu nedense?
Çalkanýp duruyordu duygularýmýn rüzgarýyla.
Sanki denizkýzý çýkýverecekti bir yerinden.
Bir balýk dil verecekti sanki sana dair.
Ne bileyim? Bana öyle gelmiþti iþte.
Kaðýttan bir kayýk yaptým hemen.
Salýverdim usulca enginlere…
Nereye gider, kime ulaþýr bilemem?
Ama adýný yazmýþtým içine gizlice,
Seni çok sevdiðimi yazmýþtým.
Bir de dörtlük karalamýþtým ikimize:
“Kim icat ettiyse?
Hayat seni de, beni de üzdü caným.
Ne sana saygý duydu kadýn diye,
Ne de beni adam yerine koydu.”