Ýnsanýn zorluða ve bilinmeyene tutkusu belki de genetik bir olgudur. Bir adým ileriye ve hep elindekinden ötesine yönelme insanýn temel bir güdüsü gibi geliyor bana. Eðer bu eðilim olmasaydý insanýn zihni geliþiminden bahsedebilir miydik? Hafta sonu gittiðimiz kýr gezintisi bende bu düþünceyi canlandýrdý.

Çoðunluðu çocuklardan oluþan bir grubuz. Kar sularýnýn erimesi ile coþan bir derenin kenarýnda yürüyoruz. Dere yürüdüðümüz vadiyi ikiye bölüyor. Gürleyerek akan sularýn her iki yaný da yemyeþil çimenliklerle kaplý ve iki tarafta da ormanlýk yamaçlar var.

Gruptaki çocuklarýn istisnasýz hepsi bulunduðumuz kýyýdan karþý kýyýya geçmek için çýrpýnýyor. Geçmek için ne bir köprü ne de üzerine basýp geçmemizi saðlayacak ebatta taþlar var. Bir geçit bulmak için dere boyu yürüyoruz. Hiç kimse karþýya geçmekten vazgeçmiyor.

En sonunda derenin yayvanlaþtýðý bir noktada herkes paçalarýný sývýyor ve karþýya geçiyoruz. Dereyi geçen çocuklardaki heyecaný anlatmaya kelimeler yetmez. Buz gibi sularýn ayaklarýný sýzlattýðý çocuklar mutlular. Sonra koþturmaya baþlýyorlar. Kimi yamaçlara týrmanýyor, kimi çimenliklerde gördükleri taþ parçalarýyla bir þeyler yapma telaþýnda.

Dereyi paçalarýný ve çoraplarýný ýslatma pahasýna geçen on yaþýndaki yeðenime derenin diðer tarafýný göstererek soruyorum; "Diðer taraftaki alan oynamaya daha uygun deðil miydi, niye bu tarafa geçtik?" Önce cevap veremiyor. Bulunduðu yere hiç bakmadýðýndan eminim. O sadece derenin karþý tarafýna gözlerini dikmiþti. Sonra gülüyor "Dereyi geçtik ya!" diyor muzipçe...

Bundan sonra insanýn ileriye dikilmiþ gözlerine "dereyi geçme tutkusu" diyeceðim. Elimizdekine bakmaya bile gerek duymadan, dereyi geçme ve karþýya ayak basabilme arzusu insanýn ömür boyu sürecek macerasýnýn adý. Hepimiz ayný macera tutkusunun esirleri deðilmiyiz?