Aniden bastýrýr yaðmur, birinci kat balkonun soðuk ve bir o kadar çamurlu betonunda saklanýr, yaðmuru izlerdik… Baðrýrdý annelerimiz ‘’ulen eþþoðlu eþekler çýkýn yukarý, yeni giydirmedim mi o pantolonu sana he, bak indirme beni aþaðý, e baban gelmeyecek mi akþam’’…

Korkmazdýk,korku bilmezdik çocukluk arkadaþlarýmla…En uzunumuz bendim, en þiþmanýmýz burhan,en akýllýmýz Suat,en matraðýmýz ise oðuz handý…Gazoz kapaklarýmýz,rengarenk misketlerimiz,ve bir cep dolusu hayallerimiz vardý bizim.Bazen bu hayaller komþu bahçesinden aþýrdýðýmýz zerdalilerle,eriklerle karýþýr,geriye bize gofret,leblebi tozu,bmx bisikletler olarak dönmese de,biz yine hayaller kurardýk,birinci kat balkonun soðuk ve bir o kadar çamurlu betonunda…Ýlk giden burhan oldu,sonra Suat,en sonda oðuz han.Bana geride gazoz kapaklarýný,bilyelerini,sporcu kaðýtlarýný ve koskocaman bir yalnýzlýk býrakýp öylece gittiler.Benim ve onlar için baþlamýþtý,sürgün çocukluk yýllarý,altýyla dokuz yaþ arasý…

Yaðmur yaðar,toprak kokar,içine çekersin…Gözünden deli gibi yaþ akmasýndan korkarsýn,büyümüþsündür ve ayýptýr aðlamak,tuvalette çeþmeyi açýp aðlayamýyorsan eðer,dýþarýda özgürce aðlaman için yaðmura ihtiyacýn olacaktýr…Ama en kötüsü yaðmur bittiðinde duyduðun toprak kokusu arkadaþlarýný anýmsattýðýnda,ne cebinde zerdaliler,ne yukarýda baðýran annen,nede o birinci kat balkonunun altýna sýðabilecek bedenin olacaktýr….