Dönüþüne hazýr yazýlar..
     
Zehir gibi bir güne daha baþlamanýn verdiði acýnýn aslýnda sana dair hatýralar içinde bir deðerinin olmadýðý aþikar, sancýlar içinde belki de en az can acýtaný yokluðunda yaþanýlanlardýr. Kimselerin sesine deðil, sadece kendi içsesine duyduðun kýzgýnlýk belki de affedememek birçok þeyi. Bazan dinlemeseydim diyor insan kendini, bazan sadece hayatý yaþasaydým, bazan sadece nefes alsaydým, unutsaydým onuru gururu sadece sevdiðimle varolsaydým, lakin piþmanlýklar çözüm getirmiyor yýllar sonra yaþlanan anýlara, tazelik vermiyor ruhuna bitmiþliklerin. Yýllar yýlý yaþanýlanlarla yaþamak bitmiþliklerle ayakta kalmak ezik bir yenilginin ardýnda sadece susmak gibi bir olgunluk ve gurur beklerken hepsi silinip gidiyor an be an. Acýnýn karþýsýnda bir þey dayanmýyor, bunu farkettim en çok. Hayat denilen zamanýn aþk yolculuðunda geçmiþi yad edenlere acýdým hep, en çok kendime. Sana adanan tüm günlerin bir acýlar yumaðý oluþturup üzerimde bomba gibi patlamasý belki de tek gerçek. Yokluðunda insanlarýn acýmasýz bir halde her dakika bana seni hatýrlattýklarýný düþününce nefretim ve kinim durmadan sancý yapýyor.
     Bazan, senden nefret ettiðim zamanlar rüyalarýma bir fahiþe kýlýðýnda giriyorsun mesela. Benim erkekliðimi baþka erkeklerle kýyaslýyor beni utanma duvarýnýn en derin yerlerinde biryerlerde boðuyorsun. Kimliksiz ve dilsiz olduðum o rüyalarda bile mutlu olacak birþeyler buluyor kendimle yaþadýðým çeliþkilerin umrumda olmadýðý zamanlarda sadece seni özlüyor ve verdiðim kararlardan dolayý kendimi suçluyorum. Rüyalarýma bir peri gibi girdiðin zamanlar ise aþkýn doruðuna çýkýyor kendimi tanrýyla eþdeðer görüyor, fakirliðin veya saltanatýn hiçbir zerresiyle alakadar olmuyorum. Sadece seni hatýrlatan herþeyin kutsallýðýna sýðýnýp kendime mutluluk bahþettiðim zamanlar dýþýnda acý çektirdiðim anlarda bile varlýðýn hayatýn gerçek zamaný oluyor. Kendi kendime soru cevaplarla kurtarýrken zamanýný yokluðunun, acýnacak bir dilenci görürken herhangi bir köþebaþýnda, aklýma sadece ve sadece sen geliyorsun. Varlýðýnda dilenmeye razý olan ben yokluðunda dilenciden farksýz bir mutluluk profili çiziyorum. Gidiþinle kaybettiðim tüm boþlukalarýn geliþinle dolacaðýna olan inancýmý hala taptaze koruyor ve çoðu zaman bu inancýma da gülüyor kendimi acýnacak biri olarak görüyor, bir an önce bir hastaneye kapatýlamam gerektiðine inanýyorum.
     Odamdan içeri hiçbir ýþýðýn geçmesini istemediðim zamanlar anlýyorum; sana olan kýzgýnlýðýmýn zirvesindeyim. Sana olan özlemin en doruðuna çýktýðým zamanlar ise aþkla doluyor gözlerim ve sözlerim þairane bir þekle bürünüyor. Hayatýmda duymadýðým kelimeler üretiyor dilim, sana dair hatýralar eþliðinde bir sanat varediyorum mesela. Ama ne zaman gidiþini hatýrlasam o an kan doluyor gözlerim, ellerim hissizleþiyor, kemiklerim unufak oluyor adeta. Dilim yabancýlaþýyor bana ve acemi bir edebiyatçýnýn dizelerini tekrarlar gibi adýný tekrarlýyor. Kulaklarým saðýrlaþýyor ve sadece acý bir feryat duyuyor inceden. Sen yok olduðundan beri, beni paramparça bölen zamanýn tüm deðerlerini alaþaðý eden bir hayatýn kucaðýndayým. Ve olur olmaz hayaller kuruyorum kendimce; hani gelecekmiþsin gibi birgün, hani beni sevecekmiþsin gibi, hani sana dair yazdýklarýmý satýrý satýrýna okuyacakmýþsýn gibi. Aþk kokuyor o zamanlar ellerim ve parmaklarým. Seni yazarken kalem ellerimde yokoluyor adeta, yutuyor kalemi sanki parmaklarým ve sadece seni varediyor sahip olduklarým. Düþler içinde bir gerçek gördüm seni ve öyle varettim herþeyini; yokluðunu da varlýðýný da, -ki en büyük hayalim olan dönüþünü de.

                          saraç 06/02/09