ÝÞTE ÖYLE…

“Romandan fýrlamýþ bir roman kahramaný gibi..”
“Öyle kýrýlgan, mahcup tavýrlarla çocuk gibi… Öyle masum, öyle içten sýcak, sevecen…”
“Þiirin dizeleri gibi akýcý, derin… Aþýðýn sazýnýn telleri kadar duygulu…”
*     *     *
Üzerimdeki yataðý atarak kalkýyorum…
“Rüya imiþ” diyorum kendi kendime…Ama ne güzel rüya…
Henüz sahura çok var…
Tekrar yatýyorum. Az önce gördüðüm rüyayý düþünüyorum…
Rüya mýydý?
Yoksa gerçek mi?
Gerçekse; hani o?
Nereye gitti?
Kimdi o?
Niçin beni övdü? Niye övdü?
*     *     *
Yarýn, köþemde yazarým bunu. Hem de aynýsýný yazarým. Gördüðüm bu rüyanýn aynýsýný yazarým. Yazarým da, kime ne faydasý olacak? Okuyucuya ne katký deðer saðlayacak?
Ooof!… Hele bir yarýn olsun…
*     *     *
“Yoðunsun diye abur cubur þey yazma”

Kýzýyorum, daha doðrusu kýzýyor gibi yaparak cevap veriyorum:

“Aþk olsun yani, ben abur-cubur þey mi yazýyorum ki?”

“Abur-cubur deðil de, bazen basit yazýlar yazýyorsun.”
*     *     *
Yine mi rüya?
Hayat da bir rüya gibi deðil mi?
Lâ havla vela kuvvet illâ billâ…
*     *     *
“Geçen günkü anlattýðýn rüya neydi? Elinde kâðýtlar vardý, demiþtin?”
“Evet ya; elindeki kâðýtlarý buruþturarak avucunun içinde bekletiyordun. Sonra sýrtýný dönerek gittin! Gittin anlýyor musun?!..”
*     *     *
Ve tam o sýra beni sahura çaðýrýyorlar.
Meðer yine rüya görmüþüm. Hem de ayný rüyanýn devamýný…
Doðrusu biz yazarlar günahkâr insanlarýz…
Bir o kadar da fedakâr ve samimi insanlarýz.
Fedakârýz; bu gün hiç zamaným olmadýðý halde, yine de yazýmý yazdým. (Okuyasýnýz diye, tabii ki..)
Samimiyiz; rüyalarýmýzý bile sizlerle paylaþýyoruz.
Diyeceksin ki niye, iþte eyle/öyle….