-Ne yapýyor bu insanlar,
Burada ne iþleri var,
Onlarýn evleri, çocuklarý yok mu,
O ellerindekiler ne anne...

-Onlar oynuyorlar yavrum,
Onlar þakalaþýyorlar,
Hani sen arkadaþlarýnla oynuyorsun ya...

-Bizim oyunlarýmýz deðil bu anne,
Bu baþka bir þey...
Neden birbirlerine vuruyorlar,
Birileri aðlarken,
Neden hep birileri gülüyor
Bu oyunun adý ne anne...

-Uzatma yavrum iþte!
Onlar oynuyorlar.
Bu büyüklerin oyunu belki de...
Ve bu oyunun adý; hayat yavrum...

-Bizim oyunlarýmýzda bütün çocuklar güler,
Neden aðlýyor bu insanlar...
Biz de oynayacak mýyýz,
Büyüyünce bu oyunu?
Ben hiç sevmedim hem,
Hem kim koydu bu oyunun adýný anne...

-Ýnsanlarýn kaderleri koyar bazen,
Bu oyunun adýný,
Bazen,
Ýnsanlar kendileri...
Bize de küçükken garip gelirdi,
Bu “büyük” oyunu.
Ama büyüdükçe anlýyor insan...
Bu amansýz savaþýn adý,
Birden hayat oluyor yavrum...

-Ben büyümek istemiyorum anne...
Ben hep gülerek oynamak istiyorum...
Ben arkadaþlarýma gözyaþý deðil,
Çiçek vermek istiyorum...
Ve eðer bir gün çocuðum olursa anne,
Adýný umut koymak isterim...
Neden mi anne,
Eðer bir gün hayat denen,
Bu sevimsiz oyunda,
Ona da aðlamak ve yitmek düþerse,
En azýndan anne en azýndan,
Elinde bir “umudu” olsun...