çocukken bayramlarda;
mandallardan kýrýp çýkardýðým,
ince ve yuvarlak tellerin ortasýna takýp hava attýðým mantarlar,
yeni yeni düþmeye baþladý ruhumun bozkýrlarýna.
sahi çocuk olmanýn karþý konulmaz özgürlüðü müydü,
þimdi esaret altýnda kalmýþ ruhumda krater krater oluþan
ve düþ merhemleriyle kapatmaya çalýþtýðým yanýklarýn nedeni?
oysa ruhlarý umutsuzluðun esaretinden kavrulmuþ uzmanlar söylemiþti,
ruh yanýklarýna düþ merhemleri sürmenin daha çok acý vereceðini.
sanýrým uykusunda sayýklayan bir yýldýzýn dudaklarýndan duymuþtum,
ruh yanýklarýný iyileþtiren bir yerin var olduðunu.
ama nedense unuttum.
-ki gönüllerini unutarak besleyenler bilirler,
acýyý acýktýran en lezzetli þeyin gerçek olduðunu.
her neyse…

çocukken bayramlarda;
içine su doldurup havaya attýðým balonlar,
yeni yeni düþmeye baþladý ruhumun þemsiyesiz kalmýþ yanlarýna.
birazdan kuruyunca,
bir -neden?- daha küçüleceðim…


Mustafa Durukan