Mutlu musun þimdi? Korkma, eserimi görmek deðil maksadým, merakýmdan soruyorum..
Mutlu ol istedim hep biliyorsun. Ama zordu söylemek. Yani zor deðildi aslýnda ama, dile dökmek tenha kalýyordu çok zaman. Sevmem yalnýzlýðý biliyorsun.
Hayýr, kuytularda kaldýðýma bakma, cesaretim yalan! Kalabalýklar çalýyorum çok zaman. Baþkalarýna ait yaþamlar. Tohumunu onlar atýyor zamanýn, ben izliyorum, gölgesinde dinleniyorum asla bana kalmayacak cennetlerin…

Tüm bunlar benim suçum mu? Neden olmasýn! Ýmkansýzdýn çocuk! Yoktun; kolaydý yaþamak bu yüzden. Acý yoktu, darbe yoktu, parçalayan öðütler yoktu hiç. Ufuk çizgisinde bir gemiydin, limaným güvendeydi sensiz! Kelepçeler içinde sen, benlikler doðuruyordun benden! Hüzünle seviþmiyordu tenim.. Seviþmek inanmaktý cocuk! Batýl inançlarým yoktu benim!

Þimdi mi? Býraktýðýn yerde herþey… Öyle darmadaðýn!
Vicdan yapýyorum arada, geçiyor sonra! Alýþýyor çünkü insan, kendini bile sevmeyi öðreniyor zamanla…

Elimde deðil, yaþlanýyorum bazen! Yerinde durmuyor takvim!
Kahkahalar oluyor, buz kesiyor içim! Mutlu olduðum hep yalandý biliyorsun! Tek gecelik iliþkiler gibi, mutluluðu sevemeyenlerdenim ben! Uzun soluklu da kalamadým, baðýþla! Kalmak gitmek kadar yakýþmýyor ki bana… Ýstasyonlarý seviyorum, limanlarý, asma katlarýný hayatlarýn! Hani þu yýkýlmaya hazýr olanlarý!
Beklentiler gerçekken, acýtmýyor sarsýlan hayaller! Bu yüzden çocuk, acý çektigini söyleme, biliyorsun, “gerçek olamayacak kadar güzel” olandým ben…

Her þeyin bedeli yok mudur! Senin bedelin bende baþlýyordu, bende bitiyordu belki.. Oysa ben bedeller biriktiriyorum hala! Suç üstü cinayetler! Binlerce görgü tanýðým var þimdi.. Yargýlayan, yýkan, ezip gecen! Olsun… Unutmuþ, gitmiþ, boþvermiþ olmalýsýn dilerim…
Ne garip! Þimdilerde “anýmsandýkça” acýýyor içim!..