4 ARALIK SAAT 21.35


Kendimle kavga etmeninde artýk bir faydasý olmayacaðýna karar verdim. En son ne zamandý hatýrlayamýyorum ama sevmekten vazgeçtiðimden beri, þimdi artýk düþünmekten de vazgeçiyorum. Ýçimi acýtan o þeye yavaþ yavaþ varmak üzereyim nihayet.

Aðlamazdým eskiden, aðlatamazdým derdim, derdim yokken…

Ýçinde bulunduðum bu inanýlmaz iç acýtan ve burun sýzlatan þeyden kurtulmanýn yollarýný ararken, kendimi bir þekilde kaybettiðimin de farkýna varýyorum üzülerek. Her hareket, her konuþma, her dokunuþ kalbime hýzla fýrlatýlan bir hançer gibi saplanýrken, ben yinede ayakta durmaya çabalýyorum. Tüm bunlarý yaþarken içimde, bir de dýþýmýn beni sürüklediði maceralarda tökezliyorum zavallý bir çocuk gibi.

Bir faydasý dokunmadý. Ne yazýk ki her elimi attýðýmda karþýmda bir yabancý. Renkleri hep farklýlaþan gözümün þeklinde bile yer deðiþtiren adeta fýrýldak gibi. Kime nasýl davranacaðýmý bulamýyorum, çözmek için çaba sarf etmekten býktým artýk.

Kendime yenilmekten hep korktum ve kendime yenildim.


BAÞKA BÝR GÜN…

Sadece konuþulanlarla görebildiklerimizi engelleyerek nice gerçekleri beyinlerimizin arkasýna iteriz.Bize zor gelir gerçeði kabullenmek.Kabul edemeyiþimiz kendimize yenildiðimizi açýk ve net bir þekilde ifade edememekten deðil,içimizdeki korkularýn bir gece boðazýmýza yapýþacaðýndan ürktüðümüzdendir aslýnda.Korkularýmýzla yaþar,onlarla var oluruz.Bir adým dahi atamamak yer bitirir bizi,ayaklarýmýzýn dibinde hep bir engel vardýr.

Bu geceleri siner sinsice ve yavaþça yüreðimizin üzerine. Baþýný yastýða koyarsýn, gözlerini kapar gibi yaparsýn, birden aklýna onu unutamadýðýn gelir. Korkularýn seni yeniden esir alýr birden bire, bir ömür boyu onu unutamayacaðým sahiden de, içimdeki bu acýyý bir türlü atamayacaðým biliyorum… Gözlerini biraz daha sýkarsýn açmamak için. Açmak istemiyorsun gözlerini, týpký benim gibi, iþte o an içime çöreklenip duran bu sinsi acý tekrar hortlar ve gözlerimi açarým odanýn karanlýðýnda.

Odam karanlýk ve sessiz… Karþýmda da odamýn kocaman camý var. Karabasan üzerimden gitsin diye gözlerimi sabitlediðim noktadan cama yönlendirdim. Bu gece farklý bir þey yapmalýydým, ya þimdi yâda hiç… Bu þeyler aklýmdan birer birer geçerken ben kalbimin atýþlarýný duyabiliyorum, güm, güm, güm… Ya tansiyonum fýrladý, ya da ben öteki dünyaya gidiyorum. Ateþim kýrkýn üzerine çýktý zannedersem. Vücudumun fonksiyonlarý bu þekilde deðiþmeye baþlayýnca içimde darmadaðýn filizlenen bu duydu seli, bir sigara içmem gerektiðini haber veriyordu sanki bana. Caným sýkýlýyordu gecenin üçünde, karþýmda silueti bile olmayan biri yüzünden bu kadar daðýlmýþtý düþüncelerim.

Bir yaným gözlerinden uyku akýyor, sabah erkenden kalkýp iþe gideceksin uyu, derken diðer yanýmsa,’’boþ ver geceyi, kalk otur koltuða ve canýnýn çektiði gibi davran’’diyordu. Sonunda ikinci yarýma yenik düþmüþtüm. Gerçi diðer yanýmýn söylediði þeyi yapsaydým da yenilmiþ sayacaktým kendimi ama… Bir korku filminin içindeymiþim gibi. Ani bir refleks ile yorganýmý fýrlatýp, gözlerimden uyku aka aka sýnýrlarýmý zorlamaya karar verdim. Ayaða kalktýðýmda iki dakika kadar olduðum yerde bekledim.

‘’Patt’’diye çakmaðý ateþledim, sigaranýn ucu karanlýkta bir yandý, bir de söndü.

Ayaklarýmý koltuðun baþýna dikip, soðuk olsa da dýþarýsý camý açýp araladým. Gökyüzünü izlerken de içim içime sanki sýðmýyordu. Derin derin nefesler alýp veriyordum.

‘’Ne olacak benim bu sonum’’.kim bilir bu kaçýncý gece böyle geçirdiðim. Ýçtiðim hiçbir þey unutturamamýþtý, çektiðim hastalýklarda içtiðim ilaçlarda çektiðim acýyý dindirememiþti, yemek dahi yiyemiyordum. Beni acýtan þeyin onun yokluðu olmadýðýna karar vermiþtim sonunda. Bunu kabul etmek bile hayli zamanýmý almýþtý. Yokluðu beni bu kadar acýtmýyorsa neydi o zaman? Özlemiþim…

Yataðýmdaki gibi gözlerim kapanmýþtý aniden, sigaram bitmiþ kollarým da soðuktan donmuþtu. Gözümden sicim gibi dökülen yaþlara engel olamýyordum kahretsin ki! Kahretsin! Aç þu gözlerini, aç da bak þu koskoca dünyaya. Ýçime kan damlýyordu, kan.
Ayaða kalkýp camdan baþýmý çýkarmýþ dýþarýyý izliyordum. Hayat bütün acýlarýma raðmen devam ediyor, dünya dönüyor, gecenin üçünde bile insanlar arabalarýyla bir yerlere gidiyor ya da oralardan geliyorlardý. Bir tane daha sigara yaktým… Bir þey fark ettim yine, aðlamam bu gece kýsa sürmüþtü, son damla göz pýnarýma yapýþýp orada kalmýþtý ama ben susmuþ ve hatta inanýlmaz bir þekilde kaþlarýmý çatabilmiþtim uzun zaman sonra…

‘’Yok, yok ben özlemedim. Özlem deðildi bendeki bu acý. Özlemiþ olsaydým bu kadar nefret etmezdim ondan. A aa yine bir kavram öðrendim, nefret… Ben ondan nefret mi ediyorum? Bu korku nefret etme duygusunun vermiþ olduðu bir haykýrýþýn sonucu mu aslýnda? Canýmýn içine bile sokmaya kýyamadýðým, dokunmaya, koklamaya kýyamadýðýmdan mý nefret ediyorum?’’

O GÜN…


Soðumuþ havaya bir de þimdi yaðmur eklendi. Yaðmur o kadar güzel yaðýyor ki, bilerek Perþembe gününü hatýrladým. Adýna þiir bile yazmýþtým. Bu þiiri hatýrlayýnca gülümseyiveriþtim nedense. O gün de saat bire geliyordu ve ben eve gitmemeye ant içmiþtim. Dýþarýda serseriler gibi dolaþýrken bardaktan boþanýrcasýna yaðmur yaðmýþ, ben o yaðmurda uzayan kaldýrýmlar boyunca yürümüþ ve ayný zamanda aðlamýþtým, hem de hýçkýra hýçkýra. Gecenin karanlýðýnda bazý açýk dükkânlarýn önünden geçerken içeride oturanlar da bana acýyan gözlerle bakmýþ ve iþin en ilginç tarafý da aðladýðýmý hiç kimse anlayamamýþtý, çünkü zaten o gün gökyüzüyle birlikte aðlýyordum.

Nefret hiç deðildi benimkisi, bu ayrýlýðý hazmedemiyordum. Gururumun incindiðini keþfetmiþtim nihayet, evet gururum incinmiþti benim. Yokluðundan çok þey öðrenmiþtim, acýsýndan ve özleminden, bütün bu duygularý bana yaþattýðýný hiç bilemeden gitmiþti. Kanatmýþtý kanatlarýmý, beni yaralamýþtý, iþte bütün hýrsým, aðlamak istemem belki uçamayýþýmýn verdiði ezikliðimden kaynaklanýyordu. Þimdi farklý bir þey keþfetmiþtim. Ben gurur yapsaydým onu aramazdým, onu merak edip halini hatýrýný sormazdým, gurur deðil bendeki… Bunda gurur olmazdý zaten ben biliyordum, yapamam da. Bunun nasýl olduðunu bile bilmem ki! Neden kendime haksýzlýk ediyorum? Gurur deðilse peki neydi bu?

Uykum kaçmýþtý, saate baktýðýmda saatin beþ olduðunu görmüþtüm. Nasýl olur? Ýki saatten beri düþüncelerim beni alýkoymuþ durumda ha! Zaten uykumda kaçmýþ, kül tablasýna baktýðýmda on beþ tane sigara içtiðimi de görüp gözlerime inanamýyorum. Paketi yeni açmýþtým sadece beþ tane sigara kalmýþ. Ortalýk yavaþ yavaþ aydýnlanmaya yüz tutmuþtu. Ýki saat sonra iyice hava açýlýr, bir banyo yapýp sonra da hazýrlanayým bari.

Bu günlerimi kabul etmiþtim zorla da olsa, nihayet o gün yaþadýðým son krizden sonra onun resimlerine bakmýyordum, bana yazdýklarýna bakmýyordum, sevgi sözcüklerine ihtiyacýmýn olmadýðýný da görmüþtüm.

Kabullendim. Sonunda yokluðunun acýsýnýn da bittiðini görebileceðimi kabullendim.

Ýçimde büyüttüðüm her ne varsa, onun sayesinde onunla birlikte bitmiþti.

O da benden kurtulmuþtu ama SONSUZA KADAR… Onun için aðlamayacaðýmý da kabullendim.

Yanýma oturduðunda eskisi gibi ellerine dokunmak gelmemiþti içimden, gözlerine bakýp gülümsemek ya da gülümseyiþinde içimdeki sevinme dürtüsü de yok olmuþtu, hatta yanýmdayken baþkalarýný bile düþünüyordum, baþka þeyleri. Hayattan ve gerçek hayatýn içinden, þuan da yaþadýðýmda hayatýn gerçekleriydi.

Ben kendi acýlarýmla onu bitirmiþtim kalbimde, bunu yine bir gün baþýmý yastýðýma koyduðumda anladým.

Arkadaþým bile olamayacaðýný kanýtlamýþtý kendisi bana, kurþuna dizilmekten býkmýþ duygularým yeþeremeden filizinde kurumaktan, kendine geç kaldýðýný itiraf edebiliyordu da, ben hala konuþmuyordum.

Eriyip biten þu þeylerin bir ocak ayýnda baþlayýp yaz mevsiminde bir kar tanesi olabileceðini göz ardý ediþimde unutulmamalý.

Sabah banyomu yapýp, üzerimi giydim ve iþyerindeyim. Her acýmýn içindeki çocuðu büyüttüðünü anlayýp ta iþime koyulduðumda gece olmaya çok vardý ve yanýmda aslýnda ondan baþka HERKES vardý ama O yoktu.

Çünkü GÝTMÝÞTÝ…

05 Þubat 2007 Pazartesi

     Dün yine aradý… Uyku düzenimin bozulduðu dönemde yataðýmda bir dua etmiþtim Allah’a, kalbimdeki sevgiyi bitir Allah’ým, bir daha acý çekmek istemiyorum. Anlatýlanlardan artýk etkilenmek istemiyorum diye. Dünkü konuþmamýz beni hiç etkilemedi. Allah ü Teala bana sabýr verdi. Allah’a yakardýðýmda bir cümle daha kurmuþtum ve o da gerçek oldu. Bunu duyunca þok geçirecektim neredeyse. Ýþin garip tarafý benim bir iddiam vardý, evlendikten sonra beni evine o ýsrarla çaðýracak diye, evet bu da gerçekleþti. Beni eþi Ýngiltere'ye gittiðinde evine davet etti. Ben de söz veremem, verirsem eðer tutmak zorunda kalýrým dedim.

     Benimle konuþurken hep aðlamaklý oluyor nedense. Allah iþte, benim canýmý yaktýðýn için ceza çekiyorsun farkýnda bile deðilsin iþte. Herkesin yolu açýk olsun, ben suçlarýmýn günahýný sende yaþadým, sen de ben de ettiðin suçlarý çekeceksin ne yazýk ki! Dünyanýn kanunuymuþ bu.

     Gitmek ya da gitmemek iþte bütün mesele bu! Aslýnda gitmeyi düþünmüyorum ama gidersem de o istediði için deðil, kendim istediðim için gideceðim.

     Telefonu açar açmaz þöyle dedi; ‘’ben neden seni bu kadar çok özlüyorum, neden bu kadar çok rüyama giriyorsun sen? Bir þey mi oldu ha, söyle bana?’’

     Ben de ona; insanlar karþýlýklý birbirlerini düþündüklerinde, aralarýnda ne olursa olsun kesinlikle birbirlerini unutamazlarmýþ, dedim. Ne kadar uzak olursak olalým ben seni çok düþündüðüm için sen de beni düþünüyorsun dedim. Senin bütün sýkýntýlarýný içimde hissediyorum, içime doðuyorsun ve boðazýma bir düðüm düðümleniyor seni düþününce dedim. Çok doðru söylüyorsun dedi sonunda.

     Telefonu kapatmak istemiyorum ama maalesef kapatmalýyýz dedi sonra ve kapattýk.

     Üzülüyorum aslýnda. Böyle olmamalýydý, ben böyle yaþamamalýydým ve o bunlarý kesinlikle hak etmiyor. Yalnýzca bunu biliyorum.