çabalarým sonu nihayetine varamadý.okunamadý yazýlarým iflasýn eþiðine vardý sonunda.oysa ki bu yazdýklarým sahibinin sesiydi.saçmalýklarýn dizesiydi. her dize de her satýrda bir küfürdü.
saçmalýklar silsilesinde anlattýklarýma bir anlam yaratan zihinlere bir haykýrýþ vardý þuursuzca.
ne anlamýþlardý?
oysa ki ben uzaktým çok uzak
tuzla buz olmuþ harfler birleþmeye çalýþýyordu, bir kelime bir isim olmaya, hepsi birleþip fail-i meçhul bir ceset olmaya.
kimsesiz kimliksiz bir þekilde bir kefene konmaya hazýrlanýyorlardý.oysaki bu eylemlerinin sonu ücra bir köþede yok olmaya mahkumdu.
kan kokusu alýyorum
yüzümden akan damlacýklarýn burnuma yakýnlýðýndan olsa gerek
evet bu kan
kan kokusunun bir eþi benzeri yoktur.
tesadüfe de yer yoktur bu noktada.
bir kaç damla kan
karanlýk bir oda
kýrýk bir ayna
çatlak yüzümün bakýþý karþýmda
kýrmýzý gözlerimin donuk bakýþlarý
neyseki hala çatlak bakýþlarým karþýmda bana bakýyorlar benim ona baktýðým gibi
ne tesadüf deðil mi?
ben yakýn sen uzak?
oysa ben sendim daha ne kadar olabilir ki bu tuzak?
bir havuza atlamak isterdim ucu bucaðý olmayan bir havuz, olmasýn bu bir deniz tuzdan uzak salamuraya yakýn olup bir köþeye týkýlmak istemem
beni bana sorun ,
kendime yakýnlýðým
kendimi yok etme isteðim
kendimle dostuluðum
kendime hapishane odasý yaptýðým açýk duvarlý sokaðým
sokaðýmýn sýnýrlarýnýda kim çizmiþse hala
yasak
yok olmak
var olmak
bir gözden düþmek
yada yarýna güzel gülücükler atmak
belki de yarýn
her düþünce de polyanna olmayýp ilham almayýp
her karamsarlýkta mutlu olup bir peri yakalayýp kanadýný çekmeyi ensemden aþþaðý bir iðne ile dikmeye çalýþýyorum.
içimde ki küçük çocuklarý sapanla öldürdüm evet.
kendinim seri katili benim.
karýþýk cümlelerle ifa etmeye gücüm yetiyor þuan.
tek kelime oda
ben
yada
sen
farký sen yada ben
eþittir x veya z
diye bi kavramý da yok ettim artýk herþey zihnimden dökülen zehir þelalesinde solunmakta.
solungaçlarý erimekte
gecenin karanlýðýnda yok olmayý beklemekte
sabahýn ýþýðýyla düþmanlarým yok olmakta, savaþým son bulmakta
sükut bundan dünyamda
el yumruðunu yedikten sonra kendi ormanýmý kendim baltalamaya karar verdim.
akýncý birliklerim kendi kanýmdan baþkasýný akýtmaz!
gaflet bana her bir adým kaçýþýmda daha bir yakýn.
uzak duruyorum kendimden!
uzaklarým her kaçýþýmda daha bir yakýn
kendi sýrlarýmý kendime anlatýr oldum.
her kaçýþýmda silgi ile yazýlarýmý silmeye çalýþtýkça elime hakim olamayýp baþka þeyler yazmaktayým.
neyseki boþtan dolu çýkmaz!
hala yazýyorum boþ sulardaki limana demir atarak su birikintilerine yazý yazýyorum.
neyseki gerçek ben yaklaþtýkça
bana her adýmda iki adýmda daha uzaklaþýyor.
(Dip Not:Yazma isteðini susturma çabalarý-1)