Keþke anlatmak biraz olsun kolay olabilseydi! Keþke birilerinin gerçekten anlayabileceðine inanmak mümkün olabilseydi hayal kýrýklýklarýný, kötü yaþanmýþlýklarý, her gün sarpa saran yaþamý anlatmak keþke biraz daha kolay olsaydý…
Binlerce anlatýlacak, binlerce iç dökülecek, binlerce çareye muhtaç dertler var. Çareyi ya ben çok uzaklarda arýyorum ya yakalayamýyorum ya da tam sonuna gelirken hep pes ediyorum.

Çaresizlik; okunuþu, yazmasý bile o kadar zor ki, hele ki düþünmesi, iþte insaný en çok yýpratan da çersizliðin çaresini aramak. Tam buldum derken onu her defasýnda elinden kaybetmek, kaybolmasýna izin vermek, istesen de bir þey yapamamak…

Çaresizlik; o kadar çok duyguyu kapsýyor ki bu tek kelime, umutsuzluk, mutsuzluk, ne yapacaðýný bilememek, nereye gideceðini, nasýl yapman gerektiðini bilememek. Sanki bütün olumsuzluklar bu tek kelimenin içinde saklý, çaresizlik…

Çaresizlik; kýsacýk hayatta yaþama çabasý veren insanlarýn içine düþmekten korktuðu en büyük his olsa gerek… Elinde yapabileceðin bir þeyler olsa bile, bu duyguya kapýldýðýn zaman hepsi çýkmaz yol geliyor sana. Farklý diyorsun, çaresizliðin çaresi farklý bunlar deðil diyorsun, belki de dedim ya çareyi hep biz arýyoruz uzaklarda…

Çaresizlik; yazarken bile ellerim titriyor, yüreðim ürperiyor, düþüncelerim donuyor, ne yapmalýyým? Yüreðimin tek dinmez acýsý, baþýmýn tek can alýcý aðrýsý, beynimde dolaþan tek korktuðum düþünce, beni kabuðuma çeken tek dert; çaresizlik…