Dudaklarýn Eflatun
Sarýnkanlý bir günah; mahremiyetin kuytularýnda rakseden...
Ve dudaklarým
Adýnla kanattýðým dudaklarým çatlamýþtýr susuzluðundan, haberdar mýsýn?

Ulumalarýyla daðlarýn eteklerinden, þehirlerin düzlerine isyanýný dillendirirken kurtlar, benim sana seslenmemi çok görme..
Kulaklarým saðýrdýr,
Kendi sesimi tanýmaz
Sen ses vermedikçe...

....

Gece ki uðruna gazeller yakýlýr,
Masallar dökülür semanýn gövdesine..
Susarým o vakit Eflatun;
Aynasýný açýp gülcemalinin,
Elif Elif adýný yazarým gözbebeklerime...

Adýn ki baþlangýcýdýr evvelin
Ve
Adýndýr,
Temelini yüklenir ahir vakitlerin..
Adýný anýyorum Eflatun, dudaklarým kanýyor...

Binbir kelam haykýrýyor içimde Eflatun
Ben sana su/s/
uyorum...

Biliyorum oysa Eflatun,
Susmalarýmýn günahýnýn beni yakacaðýný...

***
Yaðmalanmýþ bir aþka inat; sana sakladýðým son iki kelimeden birinin boynunu vurdu zaman,
Diðeri kendini astý bize acýmadan...
***

Dilim lâl artýk,
Ve gözlerim aþkýn huzurunda suskun
Sana susuþlarýmý getirdim bu gece Eflatun,
Duymuyor musun?..
...
....
......

Elif..
Lam..
Mim....

Sessizce aðlar çocuk...