Sarý odalý evin sahibine…

Sarý odalar çalýyor þimdi. Bu yazýya Sezen eþlik ediyor.

Nedense ayrýlýk yazýlarýný yazarken elimde kalem, gözlerim uzaklara bir yere düþmüþ, kalbim acýrken buluyorum kendimi…

Gitmekten o kadar çok yoruldum ki… Hayatýma giren insanlarý yolculamaktan… Yaþanýlanlar için teþekkür edip, sevinci hüznü, acýyý tatlýyý yanýma alýp baþka sürgünlere uðurlanmaktan.

Sonra… Bütün bu gitmelerin sonrasýnda, elimde þimdi ne kaldý diye bakýyorum. Her seferinde acýyla karþýlaþýyorum….

‘’Sen farkýnda olmadan benden vazgeç diyorsun.Sen ne dediðinin farkýnda mýsýn?’’ demiþtin bir keresinde. Ben de farkýndayým. Ben her þeyin farkýndayým diyerek seni görmek istemediðin gerçekle yüzleþtirmiþtim.

Neden? Neden iliþkimizin diðerlerinden farklý olduðuna, neden sonunun mutlulukla bitebileceðine inanmýyorsun?

Gerçekten uðraþtým. Mutlu bir sonla biteceðine inanmak için o kadar çok uðraþtým ki her gitmeye niyetlendiðimde uzattýðýn eli boþ býrakamadým. Yeniden diyerek varlýðýndan, senin bu iliþkiye olan inancýndan güç aldým. Ama yine de inandýramadým þu yüreðimi. Ýnanamadým…

Seni ben inandýramadým bütün suç bende diyerek sorumluluðu kendine yükleyivermiþtin bir anda…

Oysa sende bende en baþýndan beri biliyorduk… Sorun hep bendim…

Bütün bu konuþmalar o sarý odalý evde geçiyordu öyle deðil mi?

Bazen çok düþündüm. Neden beni bu kadar sahipleniyor, bunca karýþýklýðýma, bunca belirsizliðime raðmen, onun artýk yoluna girmiþ bir hayatý olmasý gerekirken neden hala benimle, bu belirsizlikle diye sordum.

Aþk mý?

Sanmam. Ya da belki de öyledir bilmiyorum…

Ben olsam býrakýp giderdim. Severdim yine… Uzaktan… Uzaktan severdim ben. Ellerinde bir baþkasý varken severdim, hayatýnda olabileceðim bütün ihtimalleri siler, arkasýna bile bakmadan çekip gider, güçlü bir kadýn olurdum… Ama yine de severdim. Geceleri aðlarken, býrakýp gittiðim için kendime kýzarken, her þey adýna çok geç olduðu için, belki de piþman olduðum için… Kendime lanetlerimi savurur yine de severdim… Tek bir þartla ama… Uzaktan… Uzaktan olmalý…

(Evet, evet… Bütün bu konuþmalar, bütün bu düþünceler o sarý odalý evde geçiyordu.)

Þarkýdaki sözler sahneleniyor þimdi…

Kadýn birkaç eþyasýný topluyor. Birlikte yemek yaptýklarý mutfaðý dolaþýyor, anýlarýný alýyor yanýna. Yatak odasýna gidiyor; ama girmiyor içeri. Kapýdan, sadece kapýdan bakýyor. Yerde, yataðýn kenarýndaki sigara paketine takýlýyor gözleri. Bir damla yaþ düþüyor gözlerinden…

Bir damla…

Perdelere bakýyor, düðmelerini beraber diktikleri, perdelere. Bu evi onlara ait yapan, mahrem yapan perdelere…

(Odalar hala sarý…)

Artýk gitme vakti.

Sarý odalý o ev orada ayný yerde. Adam o evde yine. Kadýn uzakta, mavi sulara doðru gidiyor. Gittikçe küçülüyor, sonra kayboluyor…

Þarkýnýn sesi yükseliyor tam bu sýrada. ‘’Alýrým baþýmý giderim efeler gibi heyyy!..’’

Kadýn sahneden ayrýlýyor.

Sarý odalý o evin ve o adamýn üstüne sahne ýþýklarý kapanýyor.

Ve þarký bir daha söylenmemek üzere sonsuza dek susuyor…

Çaðla GÖKDENÝZ