TAKVÝM YAPRAKLARI

Her sabah iþime geldiðimde ve masamýn üzerinde duran takvimimin günlerinden bir tanesini daha yuvarlak içine aldýðýmda anlýyorum, hayatýmýzýn ne kadar çabuk geçtiðini. Babamsýz geçen günlerimin çoðaldýðýný, onu ne kadar çok özlediðimi, onsuz geçen günlerimin ne kadar çok olduðunu takvimimden bir gün daha azaltýnca anlýyorum. Bu yuvarlak daireler o kadar çoklar ki, dönüp baktýðým zaman hayatýmdaki eksik yaþanmýþlýklarý hatýrlatýyorlar. Tam 7665 gün, bu 7665 günün bana kattýðý çok þey var tabi, ama bir o kadar da kaybettirdikleri de…
O her yuvarlaðýn içinde binlerce hüzün, acý, keder, mutluluk, sevinç, gözyaþý dolu. Onlara her baktýðýmda yalnýz geçen günlerimin ne kadar çok olduðunu anlýyorum, tek baþýna yaþanmýþ binlerce gün görüyorum, binlerce keder, binlerce yalnýz Eylem görüyorum…
Ve yine bir gün daha kayýp gidiyor hayatýmýzdan. Ve ben bu yuvarlaðýn içine yine yalnýzlýðýmý býrakýp, yarýný umutla bekliyorum. Hep o 7665 günde olduðu gibi… Yarýnlardan umutlarýmý beklemeyi hiç eksik etmedim. Çünkü ne geçmiþteki yaþanmýþ kötü olaylarla mutlu geleceðimi kurabilirim ne de bugünü yaþama derdi ile… Yaptýðým tek þey yarýna umutla bakmak, çünkü baþka yapabilecek hiçbir þeyim yok. Yarýn gene yalnýz mý olacaðým bilemem ama yuvarlaðýn içindeki onca yalnýzlýklara baktýðýmda içimdeki kýrýklýðý, kendini yalnýzlýða mahkummuþ gibi hissetmeyi ifade edemem.
Takvimimdeki yapraklarý “ iþte yalnýz geçen bir günüm daha” diyerek her daire içine alýþýmda, her gün yalnýzlýðýmý hatýrlatýyorlar bana. Ama yarýný görebilmem için ne kadar acý verse de, bu rakamlarý daire içine almam gerekiyor. Yarýnlarým diyebilmek için, ufakta olsa BÝR UMUT besleyebilmek için…




12.Ocak.2008