insanýn yakalamaya çalýþtýðý ama,hýzýna yetiþemeyip yakalayamadýðý, yaralarýný sardýðýný düþündüðü ama, yaralarýný sarmaktan çok, tekrar açýp kanatan tek þey,"zaman".eðer,"zaman"ýn tanýmýný yapacaksak taným budur. zaman... o kadar hýzlý geçiyor ki yakalayabilmek ne mümkün. o, hýzla akýp giderken bizim kapanmayan yaralarýmýzý da alýp gidiyor sanýyoruz ama, yanýlýyoruz. o,sadece geçiyor kapanan yara falan yok. yaralarýmýz hep taze,hep kanamalý. zaman geçtikçe biz daha çok yaralanýyoruz,daha çok kanýyoruz. her geçen zaman, yeni bir yara demek. birinin acýsýný hafifletmeden yenilere yelken açýyoruz. zaman bize karþý hiç anlayýþlý deðil. bize biraz olsun izin vermiyor durmak, düþünmek,yaralarýmýzý dinlendirmek için. acýmasýz bir insan gibi zaman.
acaba, o yorulmuyor mu bu kadar hýzlý olmaktan? acelesi varmýþ gibi gitmek zorunda mý ve geçip giderken bizi kanatmak zorunda mý?