Artýk dünyamýzýn tadý kalmadý,insanlar birbirine sýrtýný dönmüþ,
Sohbet denen lafýn adý kalmadý, hani ÝNSAN dediðimiz gün görmüþ?
Hani baþý ak örtülü nineler,hani takkesiyle nurlu dedeler?
Evimizde yer kalmadý onlara, biz onlardan koptuk,onlarda bizden.
Küçükler,zorlansa da gidiyor kreþlere,ya büyükler onlarda huzurevlerine,
Ne baþtakiler memnun,ne sondakiler mutlu,kim gem vuruyor böyle bu dünya düzenine?
Aileler budandý bir arabalýk oldu,ama evler bir kýþlýk birde yazlýk oldu.
Arasýnda gidilip geliniyor durmadan, düþünüyorum her gün bir þeye yazýk oldu.
Çamaþýr sývazlayan elleri arýyorum,bana beni anlatan dedemi anýyorum,
Birde þöyle önüme bu günü alýyorum, içimden bir ses diyor gençliðe yazýk oldu.
Dibine su dökmezsen,hiç aðaç yeþerir mi,çayda köprü olmazsa karþýya geçilir mi?
Biz bir köþemizi büyüklere vermezsek,çocuklarýmýz bize görmediðini verir mi?
Ýçimden geçenleri döktüm ben satýrlara,tarihi eser gibi bakarým yaþlýlara.
Onlardan alacaðým ne çok þeyler var derim, bu gün burada onlar var, Yarýn ben bu yerdeyim.
TANRIMIN adaleti içimde büyür büyür, önümde yaþlý nine arkada oðlum yürür,
Uzatýr ellerimi ellerini tutarým,mutlu bir geleceðin özlemini tadarým.
Böyle büyür sevgiler, ortada baðý varsa, kötülüklerde böyle eriyip gider bir bir,
Öne bakmak güzel þey bilirim insanoðlu, ama sýk sýk baþýný seni VEREN'e çevir.