Beynimin içindeki soru iþaretlerini kovalýyor noktalar. Her nokta yeni bir baþlangýç ise, bu öykünün sonu nerede sevgili? Hani o içinden tren raylarý geçen þehirde, o sahil kenarý þehirde, hani o sadece bilmesi gerekenlerin bildiði þehirde, göðsünden koparýp þiiri, ellerimin arasýna býraktýðýndan beri, beynimi kemiriyor soru iþaretleri... Bende bunu söylüyorum. Kovalýyor beni içinde sen olan soru cümleleri...

Ya nehirler sevgili?
Nerede tükenecekler...

Kaybolmuþ yataklar... Hangi nehir aktý ise içine yok olan bir düþün semasýna, zahir ve batin arasýnda kelamýn zevaline þahit mi olmuþ olmalý? Dökülürken nehirler yataklarýna, þimdi bu yokluk güncesi neden? Hani o þehrin surlarýna çarpan kalbin bir kuþ gibi kanatlanýrken, þimdi kuþlarýn kanatlarýna yazýlan bu aðýdýn notalarýný hangi yaðmur besteliyor sevgili?

Ellerim... Kalem tutan ellerim. Ellerim silah tutan ellerim... Ellerim senin ellerinde olan bir ayrýlýðýn parmak izlerini taþýyor. Ve her aþkýmýn katili oluyorsun sevda güncemde. Kimi sevsem sen öldürüyorsun benim ellerimle...

Ýçimden nehirler akarken, yataðýna saplanan avaz avaz feryatlardan geçtim.

Kimse bilmezken ayrýlýðý, kimse görmezken hüznü, duygularýn kutsaliyetine and vurup, gökten ellerimle yýldýzlarý düþürdüm. Þimdi kendi yataðýna doðru akamayan coþkun nehirlerin sesini dinliyorum bu aðustos akþamýnda...

Sen suskun düþlerini betimle sevgili. Ellerinden tut sevdanýn.

Aynanýn karþýnda tek sen güzelsin