Onun aradýðý sarý saçlý bir yalnýzlýktý... Dert

Aslýnda aradýðý herkesin bulduðu gibi bir þeydi. Etten týrnaktan her hangi bir insan yeter de artardý bile… Dert

Ayakkabýlarýný giydiðinde kapattýðý kapý tekrar açýldý... Dert

Gitmeler üzerine ne çok düþünmüþtü. Neden aklýna hep Oðuz Atay’ýn Tutunamayanlar adlý kitabý geliyordu… Dert

Dert, elini kolunu sallayarak ve gizlemeye çalýþtýðý bir endiþeyle dolaþýyordu. Ya kafasýný kemireceði bir insan bulamazsa, ya bulduðu insan onu anlamazsa…
Dert, tüm bunlarý dertli dertli düþünürken, karþýsýna solgun yüzlü bir kýz çýktý. Ýçine girdi. Acaba kýzýn bir hastalýðý mý var da bu hastanede, hem yüzü de baya solgun diye endiþelenmekten de kendini alamadý. Endiþesinin nedeni kýzýn kendinden daha büyük bir derde sahip olma olasýlýðýydý…

Kýzýn annesi anlayamýyordu. Neden biz diye düþündü. Oysa her þey kýzýnýn seçimiydi.

Sarý saçlý bir çocuðu sevmiþti, terk etti.
Baþkasýna âþýk oldu, yaþadýklarýný ve yaþayacaklarýný iz býrakmayacak þekilde ve kendini dövercesine yýrtýp attý.
Aslýnda istediði kendisiydi.
Ailesi, kýz sanrýlar görmeye baþladýðýnda doktora götürme zamaný diye düþündü.
Gitmeliydi, her þeyden kaçmalýydý.

—Buyurun doktor, sizi dinliyorum…
—Kýzýnýza yeni bir dert lazým…
—Anladým…

Kýzýn son derdi: kýzýn kendisiydi…