Türkiye’de bir iþe baþlamanýn, bir iþi sürdürmenin zorluklarýný hepimiz ensemizde bir ateþ topunun sýcaklýðý gibi hissediyoruz her gün. Ýþi sürdürmenin zorluklarý ise bambaþka oluyor çoðu zaman. Önünüze engeller de çýkýyor, destek verip gibi görünen köstekler de (!)
Gündemin sýcaklýðý aþikâr... Medyanýn durumu hakkýnda yorum yapmaya gerek bile yok. Bundan memnun muyuz diye soruyoruz kendimize, cevap hayýr. Ülkemin bu halini istiyor muyduk diyoruz, cevap yine hayýr. Gelecek nasýl olsun diye düþününce bir sýcaklýk kaplýyor hayallerimizde bile hepimizi, güzel düþler kuruyoruz.
Güzel günler görmek kimin ellerinde peki? Kim atýyor ilk adýmý? Kim sürüklüyor bizi patikalara, asfalt yollara?
“Homo homini lupus”... Bir Siyaset Bilimi öðrencisinin belki de en çok duyduðu cümlelerden biri... Peki gerçekten “insan insanýn kurdu” mu?
Her yolda kendimiz nefes almýyor muyuz ilk? Baþarmak için ciðerlerimize o derin soluðu biz çekmiyor muyuz?
Derin bir nefes aldýk... Bir iþe baþladýk... Türkiye’deki tüm bu kirliliðin ortasýnda temiz bir yol açtýk kendimize. Genç bir neslin farkýndalýðýný göstermek istedik, haykýrmak istedik biz de buradayýz diye. Ensemizdeki sýcaklýðý her gün hissediyoruz, ama bir gün, güzel bir günde, nefes alýp bir deniz kenarýnda, “Ýyi ki bu ülkede yaþýyoruz.” diyeceðimizi biliyoruz. Evet o günler gelecek...
Köþe yazýlarýmla bundan sonra www.haberbudur.com’da olacaðým. Beni okumayý seven kitleleri deðil belki ama; onlarý yirmileri beklerim... Güzel günlerin hayallerini paylaþmak için...