- hoþça kal!


Bir yaz gecesi ancak bu kadar yakabilirdi genzimi. Su içmeliyim diyerek kalktým bilgisayarýmýn karþýsýndan. Yoksa bir sigara daha mý içmeliyim? Hayýr hayýr, midemdeki acý buna izin vermiyor. En iyisi bahçeye çýkmak, kitaplýðýmý mý düzenlesem yeniden?

Bana hoþça kal dedi. Hoþça kal, ne demekti?

Odamdaki en hatýrasýz koltuða sinip, kulaklýðýmdan bedenimin her karesine yayýlan müziðe kendimi teslim edebildim nihayet. Ne zaman bir veda gözlerimi daðlasa, ne zaman kesse dilimi bu keskin acý ve ben ne zaman kaleme sarýlsam, hep ayný ney inlemesi... Her seferinde notalarýna baþka sözler yazdýðým, her seferinde kanýma iþlemiþ bir ruhun beni terk ediþine bakakaldýðým o ses!

Üþüyor muyum? Peki ama nasýl? Bu çýplaklýk hissi de nereden geliyor böyle? Yalnýzlýk tam da böyle bir þey mi yani?

Ses yükseldikçe, ayný hýzla anýlarým kývrýlýyor sanki. Duvarýmda gölge oyunlarý yapan mum alevlerinin arasýna karýþýyor. Ne demiþti diye soruyorum kendime, zihnimi hiç zorlamadan hatýrlýyorum cümlelerini : “Umut etmene izin veremem. Umudun olduðu yerde, bir eksiklik var demektir ve demek ki hâlâ yerine gelmemiþtir düþlediklerin. Hayýr, buna izin veremem! ”

Ne kadar da cesur, demiþtim içimden. Öðretilmiþ tüm kadýn-erkek diyaloglarýnýn dýþýna taþmýþ, kurduðu her cümlenin içinde sadece seni parlatan, sanki aþký ilk kez seninle yaþýyormuþ hissini kalbin tam ortasýna aktaran, farklý bir dilleniþ... Þimdi düþünüyorum da, “önce sen”, diyerek beni ardýmdan ittiði bu imkânsýzlýðýn içinde, tutunacaðým ilk ve son imkân onun elleri deðildi. Kurduðu her cümleyi, benim bitirmemi beklemesinden anlamalýydým, merhabalarýnda bu denli usta olan bir þehzadenin, elvedalarýndaki acemiliðini... Peki ama hoþça kal ne demekti?


“Bende kal”, demiþti bir defasýnda, “ bende kal, çünkü ben sende kaldým! ”Ýçimde bir ukde olarak kalacaðýný, bilmiyordu belki de. Bir akvaryumdu dünya ve sularýndan kovulmuþ iki þaþkýn balýktýk onunla. Þairin raký þiþesindeki balýk haline yem olduk ya da en güzel dizesine tutulduk, kim bilir... Kýsacýk ömrün en güzel masallarýný yazabilmek adýna; minicik hafýzamýzla, her seferinde yeniden âþýk olduk demeyi ne çok isterdim.

Ay, pencerenin o kýsacýk aralýðýndan ýþýðýný sýzdýrýyor, mum alevlerinin üzerinde dans eden sigara dumanýna çarpýyor ve gelip ruhumu mayalandýrýyor bir anda. Korkuyorum, odamýn içinde uçuþan bu anýlardan, müziðin tüm darbelerini yüreðime indirmesinden ve gözümden tek damla bile akmadýðý için en çok kendimden... Þimdi avazým çýktýðý kadar baðýrsam ve bana söylediði bütün sevgi cümleleriyle birlikte tüm dünya seslerini sustursam; duymak istediðim bir yanýta yer açýlýr mý? “Hoþ kalmak” , böylesi bir geceden delirmeden çýkmak mý acaba? Bir koltuðun içinde ufalanýp, onun hayatýnda olamamak mý?


Ah be adam! Kalbimde kaldýn
Bu bir veda deðil ki...
Bu yüzden soruyorum; hoþça kal ne demekti?

FERAY KORKMAZ