Sancýlarý kendi zarýnda saklýyor gece
Sessizliðin mahzeninde üþüyor hece
Berelenmiþ bir yürekte onca bilmece
Geçiyor yýllar, döndürebilmek ne çare.

Sesimizde huysuz bir ton, ahýmýzda an
Ruhumuzda sessiz bir fon, yaþýmýz kan
Kuþkumuz us’a direniyor, hayattýr kaçan
Yürek kendini kemiriyor, kalemdir yazan.

Umudun bilekleri harlý, dalga kumu taþýyor
Sol göðsümüzde býçak, yapraklar sararýyor
Esrik bir þarký dilimizde, nehir tersine akýyor
Tohum küsmüþ topraða, anbar küfe sarýlýyor.

Bulutlar inmiþ gözlerimize, sýrtýmýzda güneþ
Gül þafaðý bekler bezgin, ayrýlýk ruhumuza eþ
En soysuz umarsýzlýðýmýza düþer birazdan ateþ
Gönlündeki pranga mevsimlerini, sevgiyle geç.

Kendi saltanatýmýzda salladýk onca aþkýn yapýsýný
Çocuk ruhumuzla eskittik anýlarýn hüzün çatýsýný
Ýçtik gökyüzünün tükenmez denilen sevda þýrasýný
Sitemli bir ömrün terkisinde geçtik hayat ovasýný.

Selahattin Yetgin