izbe bir geçmiþ benimkisi
müze kalýntýlarýnda anýlar
harabe zamanlar
bir baraka inþaatýydý gönlüm
temelsiz ve eðreti
köksüz bir aðaç gibi
ve hatta yataksýz bir nehir
vadisiz bir dað
ve düzü olmayan bir ova gibi

dakikalarýn saçlarý uzar
saatleri heybelere sýðdýramazdým
gün deyip geçme
gebe bir kadýn gibi
çocukça utanýr
aðlayamazdým

duygularým atlý bir süvari gibi koþardý gönlümde
önünde bir yeleli beyaz at
bu sendin
kýrk bin bedende biçimlenen kadýn
yakalayamazdým

þimdi kýrk bin bedenli kadýn yok
bendeyse tam kýrk yýl var
birde sen varsýn
ömrümün güzündeyim
gözüm hala keskin lakin
bedenim výcýk výcýk
ve sessiz ve sakin
durgun bir su gibiyim

öp desen öperim uzun uzun dudaklarýndan
yaðmur ýslanmaktan korkacak
yýldýz parlamaktan
dilimden yokluðunun þarkýsýnýn hasadý toplanacak
bir hikaye uzanacak geleceðe
sen ve hatta ben
bu hikayenin özü olacak

þimdi dümdüz bir geleceðe
rekora özlem duyan adýmlar atýyorum
bir film karesi
ve karede sen
ve son perdede sana sarýlmýþ ben
gelecekle dans ediyorum
yüreðimde sen
ellerimde sen
gözlerime yýldýz yýldýz gülümsesen
ne yapacaðýmý hiç bilmiyorum

bildiðim
ve huzur veren en güzel þey
Seni seviyorum

Kibar Tavasav