Ýnsanýn topraða sevdasýydý ölüm,topraktan topraða yolculukta.Uzun görünen nerede biteceði belli olmayan bir yolun baþlangýcýydý;kimi erken toplamýþtý bavulunu,kimi sürgüne gönderilmiþti bavulunu toplamasýna vakit kalmadan.Zor olan da buydu ya;vedasýz ayrýlýklardan selamsýz sürgünlere yolculuk...Kim sallandýrabilirdi denizi bir ipin ucunda,kim mühür vurabilirdi gökyüzünün maviliðine ya da kimin gücü yetebilirdi bir insana istemediði þeyi yaptýrmaya?Halbuki ne kadar merhametliydi otuzbeþi yolun ortasý diye niteleyen þair.Bir baþka þair yolun neresinde olduðunu bilmeden kan tükürüyordu mendiline.Oysa kimi o sýfatlarý alamdan,dudaðýndan düþen bir kelimeyle tek baþýna sallýyordu dünyayý.Daha acýsý da vardý ayrýlýklarýn;bir kelime için nefes tüketmeden karanlýða karýþanlar.Öyle bir karanlýktý ki bu güneþ yetmiyordu aydýnlatmaya,yutuyordu dili damaðýna yapýþýp yutkunmaya takati kalmayanlarý.Ve gölgelerinde yaþýyordu hayatýn tuzaklarýný kabul edemeyenler;gölge gibi sahte,hep bir adým geç kalmýþlýðýn deminde.Kendi kendini çiðnerken insan gerçekten zordu vefanýn mezarýný ziyaret etmek.Öyle bir sabah gelirdi ki kururdu dilek aðaçlarý,kurak mevsimler demir atardý hayat ve sahraya doluþan akbabalar gibi kemirirdi günler hayalleri...Taþ dibeklerde öðütülse de maziye gömülenler,geriye kalan bir parça sýçrardý insanýn üstüne mutlaka ve parçalandýkça çoðalýp daðýlýrdý bedenin tüm hücrelerine.Beklenen dönmezken haykýrýþlar zamanla sessizleþirdi,tükenirken gözlerin o ateþten feri yýllar bir bir gizlice devrilirdi.Ne büyük bir sancýydý bu tanrým;tüm organlarý tek tek ziyaret edip bitirene kadar nöbet tutan...Veda eden kimdi aslýnda;gidenin ardýndan kaldýðý yerde kendini bitiren mi yoksa arkasýna baktýðýnda geride býraktýðýný bir daha göremeyen mi?Ne önemi vardý ki bitiyordu birþeyler iþte,bazen insan,bazen duygular,bazen de yaþananlar.Kim durdurabilirdi ki dizginlerini koparýp dört nala ilerleyen bir at edasýndaki zamaný?Mutluluðun kutusuna doldurulup paketlenen yalancý ayrýlýklar yeniymiþ gibi satýlýyordu kýrmýzý halýlý tezgahlarýn üstünde ve halýlarýn üstündeki o kýrmýzýlarýn bir önceki hatýralardan kalan son emanet olduðunu bilemezdi daha önce bu yolu kullanmayanlar.Oysa ayrýlýklar daha çok yaþýyor insanýn topraða sevdasýndan.Bu yüzden topraðýn son emanetini güller taþýyor hemde en kýrmýzýsýndan...