Dilinizden düþürmediðiniz, bu hýrkanýn ilmeði yanlýþ atýlmýþ diyen sözlerinizle nereye kadar varolacaðýnýzý düþünüyordunuz. Ýþin içine cinsiyet ayrýmýný soktuðunuzdan beridir, boyalý cümleleriniz kirletti düþ dünyasýný. Size inandýlar ama siz hiç kimseye inanamazdýnýz. Kurduðunuz bu krallýk yýkýlacaktý. Farkýna vardýnýz ama sesiniz yoktu. Çünkü siz diye birileri de yoktu. Kendi dünyanýzýn içinde; “kendiniz çaldýnýz kendiniz oynadýnýz”…

Hep siz vardýnýz. Olmadýðýnýz halde, göründünüz baþka yüzlerle, hýrka hep suya çekti. Üzerinizde çelik makaslar, hýrkanýn dokunmasýna izin vermediniz. Ne zamanki çelik jilete döndü, sizi de kesti. Telaþa kapýldýnýz… Hiç zaman geçirmeden, dolabýnýza sakladýðýnýz yemekleri ýsýtýp ýsýtýp tekrar sürdünüz sofraya, hiç doymayan misafirleriniz vardý. Siz ellerinizde purolarýnýz keyifle tüttürdünüz. Onlar afiyetle yediler tekrar tekrar… Baðýþýklýk sistemleri kuvvetliydi. Hiç zorlanmadýlar tüketirken, tadýný bildikleri bayat yemekleri… Tok gelen müþterilerinizin mönüsüne de el attýnýz. Birkaç renkli sözle aç müþterileriniz listesine eklendiler. Aslýnda sizin için sunmuþ olduðunuz yemeðin tadýnýn, tuzunun önemi yoktu. Önemli olan tek þey, bundan nasýl nemalaþacaðýnýzdý.

Siz hiç duramazdýnýz. Durmadýnýz da. Gözünüzü kör etmiþ olan egolarýnýz ve besleneceðiniz bunca kaynak varken, durmanýn anlamsýzlýðý üzerinize sinmiþti. Dokunmuþ hýrkalar sizin için bir anlam ifade edemezdi. Sizin için en önemlisi, hýrkanýn içinden iplik kaçýrmak ve defoluya çýkarmaktý. Ki alýcýsý çýkmasýn ve üzerine siz çöreklenesiniz…

Zaman içinde yüzünüze inan birden fazla þamar karþýsýnda; cebelleþtikçe daha da çok battýnýz. Artýk, kokuþmuþ yalan dolu yýldýzlý sözlerinizi kimse duymaz oldu. Siz zaten hiç yoktunuz. Bir süreliðine girmiþ olduðunuz pembe rüyalar aleminde foyanýz meydana çýkmýþtý.

Artýk gonklar çalmaya baþladýðýnda kapýnýza gelip bekleyen arabalarýnýz olamazdý.
Çünkü siz hep yalýnayaktýnýz.

Sizi gördüm. Sobelendiniz…