Düþünceler beyin kavanozundadýr. Uçmak isterler, özgür kalmak isterler. Aklý baþýnda insan, açar bütün kapaklarýný, salýverir karasineklerini ve beynini yiyip bitiren sivrisineklerini.
Bazen düþüncelerimizi bir sinek gibi salýverdiðimizde, gidip bir pisliðe konabilir. Yanlýþ düþünceler bizi, yanlýþ yerlere sevk edebilir. O zaman düþüncelerimizi bir kartal gibi salývermeliyiz. Ulvi düþünceler içinde varlýðýmýzý sürdürmeliyiz.
Bazen kendimizi bir sinek gibi hissedebiliriz. Dünya kavanozunda sýkýþýp kalabiliriz. Bütün hayatýmýzý dýþarý çýkmak için, bir çýkýþ yolu bulmak için harcayabiliriz.
Bu gibi düþüncelerden kurtulmalýyýz. Hayatýn özündeki iyiliðe dokunmalýyýz. Bir kuþ gibi bulutlara uçmalýyýz. Güneþi yüreðimizle yakalamalýyýz. Sýmsýcak duygular içinde olmalýyýz. Ýþte o zaman hayatýmýz bir kavanoz olmaktan çýkar ve bir karasinek gibi ortalýkta dolaþmaktan kurtulabiliriz.
Düþüncelerimizle bir çiçek aramalýyýz. Yani bir gül kýzýllýðýnda güne baþlamalýyýz. Gün ortasýnda güneþe dokunmalýyýz. Karanlýk bir odada lamba aramamalýyýz.Iþýðý kendi içimizde yakalamalýyýz.