Bu þehir yaman bir düþ olan hayatýmýn yansýyýþý olarak kalsýn istiyorum. Bu sokaklar, küçük olaylarý büyük yaþamanýn bir sancýsý. Küçük bulutlar büyük gökyüzünü nasýl etkilerse iþte öyle. Bulutsu bir yaþamýn bir insan üzerinde býraktýðý izler…

Yorgun bir masal kahramanýyým iþte. Sonsuzdan sonsuza, baþkalarý için mutluluk taþýyan, baþkalarýnýn mutluluðuyla avunan biri… Tüm duygularýný aynalarda görmek isteyen budala… Acýlarýmý kendimden kendime taþýdým durdum. Sonra bu þehrin sokaklarýna gömdüm. Ýnce ruhlu intiharlar çizdim kaldýrýmlara.

Bu þehirde yaþanýr acý, kaygý, çeliþki… Mutluluk yoktur. Yarýna baðlandýðýmýz masallar… Masallar ninni gibi gelmiyor artýk. Merak edilen bir sonu da yok. O güzelim tekerlemelerden tekerlenmiþiz. Belki de mutluluða takýlýp düþmüþüz. Düþmüþüz mutluluk için. Ýçi boþalmýþ havuz muydu mutluluk? Acaba onunla ilgili konuþulanlar yalan mýydý? Yoksa yüz yýllar önce biri tarafýndan mý uydurulmuþtu mutluluk? Bekli de bir hayal, bir düþ… Sonra bu yalan aktarýla aktarýla bugüne gelmiþ. Aslýnda adý olup da bilinmeyen tek þey mutluluk deðil, ama en önemli þey mutluluk. Bunu yalnýzca taþýyorum kentten kente, birinden birine. Baþkalaþmýþ gecelere ürperen seherde rüzgâra konu oluyorum senin için. Mutluluk taþýmak bir onur ey halkým.

O kýzýl gülücükleri az mý soludum? Bu yüzden sakalým erken uzadý, yüreðim büyüdü, sýðmaz oldu bedenime, ama çýkamadý da… Onun acýlarýný çekiyorum. Mayalanmýþ tutkular (ki her biri bir uçurum derinliðinde) , kendilerini yoklayan hayali hayranlýkla çekiverdi üstümüze bilinmeyen gelecekleri. Ellerimiz yeteneðini yitirdi sonunda. Bir dalgýnlýðý eksik ayýklamamýz bundan. Eksiksiz yaþadýðým þey yalnýzlýk.

Ýnsanlar… Uðruna her þeyi yapabileceðimiz insanlar… Her çeþit acýyý tattýrdýlar… Bilemedim, yaþayamadým gün batýþýnýn güzelliðini. Ay ýþýðý musikisini de… Ah bu kesik kesik solumalar. Hiç bir þey yaþamamýþ olmak… Sizi seviyorum. Siz olmadan hayat, anlamý kýt bir baðlaçtan ibaret…

Hani, Nietzsche bir yazýsýnda “Biz henüz karanlýk bir çaðýn erken doðmuþ çocuklarý, yeni amaçlar için yeni yollar gerek bize þimdiye dek olanlardan daha güçlü.” diyor ya, ben de o çocuklardan biriyim. Benim için de ayný yollar gerek. Bulabilir miyim veya ne zaman bulabilirim? Bilmiyorum…

Su sesi, kuþ sesi ile avunurum sandým. Kalabalýk yalnýzlýðý, yalnýz yalnýzlýðý denedim. Kendimden kurtulup yalnýz kalamadým. Kendimle kendimi birbirine düþürdüm. Düþman kesildiler… Ýkisi de çok gururlu. Birbirlerini yok etmek için izlemeye baþladýlar. Korkusuz bir korku yaþýyorlar benim için. Ýnsanlar eksik olduklarý yanlarýný öðrendiklerinde, kendilerinde olmayan yanlarýnýn bulunduðu birilerini arar ve onlara sýðýnýrlar. Ben de, kimsede olmayan yanlarýmý naftalin kullanarak korumaya çalýþýyorum, o kadar.