Dersinki bu bir savaþtý. Öylesine dökülür bu sözler dudaklarýndan ve ilk baþta anlamsýz gelir. Sonrasý, düþer gölgeleri sabahlara ve yitip gidiþin anlamsýzlýðýna kayboluþlar peþi sýra gelir. Etkilidir sözler, þarkýlar hatta þiir. Direndikçe içine çeken bir kuyunun girdabýna sürükleniþ izlenir. Þiir hayattýr ama aslýnda hayatýn kendisi deðildir. Hayatýn içinde bir parça ya da öyle görülmesi düþlenen bir oluþum. Belki de þiir yalanlar üzerine kurulmuþ, insanýn düzlüðe çýkmasýna engel olan setler yumaðýdýr. Kim bilebilir…

“Ýnsan kendini anlatamaz
Bir þiire düþmeden önce”

Doðruysa, bir insan kaç þiire düþebilir? Yalansa insan kendisini nasýl anlatabilir?

Say ki, çeliþkinin gözleri gecelere aralanýyor. Olumsuzluk olarak görünen gerçekler insanýn yüzüne tokat gibi patlýyor. Yüzleþme zamanýdýr. Kiminle veya ne zaman olacaðý önemli deðil, önemli olan yüzleþme ana fikrinin beden tarafýndan kabul görmesidir. Böyle zamanlarda hayatýn yularýný ellerinde tutanlar, tuttuðunu sanýrlar. Hayatýn bir yularý yoktur. Ortada bir düðüm ve düðümün ince iþçiliði vardýr. Çözmeye çabaladýkça daha çok dolanan ve kendisini bu þekilde var edebilen bir dengeler gerçeði.

Belki de sonu görünmeyen bir ýþýðýn peþine koþturmalarýn varacaðý yer karanlýðýn kucaðýdýr. Karanlýk bir çok þeyi gizlemiþ olsa da, aydýnlýðýn habercisidir çoðu zaman. Ama ya aydýnlýðýn ne zaman ve nereden görüneceðine dair iz yoksa… Ýþte o zaman insan korkularýyla yüzleþir ve yüzleþtikçe çoðalýr. Ve çoðaldýkça hayatýn içinde kendisini var eder.

“Kaç kere yaþadým ve kaç kere öldüm baþkalarýnýn yerine”

Gerçek yüzünü gösterir. Kilitlidir günler ve anahtar filmlerdeki paspasýn altýna gizlenmemiþtir. Yaþarsýn, doðrular ve yanlýþlar hayatýn eleðinden döküldükçe varýrsýn yaþadýðýnýn farkýna. Bir dizeye hayat dökülür, sözün olur. Dillendikçe þiir, hayatýn içinde yerini bulur.

Sustur içine düþen ve dinmeyen yangýný, dökül geceden sabahlara…
Ay her zaman tek baþýna kalmýþtýr in.