M.NÝHAT MALKOÇ

Önümde bir gazete duruyor… Üzerinde de “Gümüþhane’nin sevilen simalarýndan emekli öðretmen, fotoðraf sanatçýsý Güneri Kadirbeyoðlu hayatýný kaybetti.” haberi… Ýnsan tanýdýðý bir kiþinin bu son haberiyle mahzunlaþýyor bir an… Hayatýn yoðunluðunda belki çoktandýr hatýrýmýza getirmeyiz dostlarýmýzý… Fakat bu hüzünlü manþet bize onu hatýrlatýyor. Acý bir hatýrlayýþ bu… Bu son hatýrlayýþ oluyor. Üzücü olan da bu zaten… Acýyla ve kederle son hatýrlayýþ… Gözlerimin önünde asýlý kalýyor gülen simasý… Gördüðümüz son görüntü gitmiyor göz önünden. Zira son kare kalýyor zihinlerde. Öylece resmediliyor belleklere…

Beklenmedik bir zamanda aramýzdan ayrýlan Güneri Kadirbeyoðlu, Gümüþhane’nin yetiþtirdiði ‘beyefendi’ mizaçlý insanlardan biriydi. O, bir Gümüþhane âþýðýydý. Ýçinde doðduðu topraklara aþk derecesinde baðlýydý. Kadirbeyoðlu, adý Gümüþhane’yle özdeþleþmiþ deðerlerden birisiydi. Gümüþhane ona sevginin en üst basamaðý olan aþký çaðrýþtýrýrdý. Eðitimci ve fotoðraf sanatçýsý olan Güneri Aðabey, dürüstlük ve hoþgörüde emsalsiz bir insandý. Þahsiyetiyle Gümüþhane’nin yerel kimliðini ve insanî yapýsýný yansýtýyordu. Akif Timurhan(Zevrakî)’ýn ardýndan bu þehre düþen büyük bir acýdýr onun aramýzdan ayrýlýþý. Gümüþhane her geçen gün deðerlerini kaybediyor, abide þahsiyetler ebediyete göçüyor. Fakat endiþe etmeye gerek yok, onlarýn yerinde yeni deðerler filizleniyor.

     Güneri Bey nice güzel iþler yapacakken, genç sayýlabilecek bir yaþta ayrýldý aramýzdan. Zira O, 65 yaþýnda olmasýna raðmen hayat doluydu. Zamanýn içini güzelliklerle doldurma heyecaný ve telaþý içerisindeydi. Fotoðrafçýlýk onun için bir tutkuydu. O, yazýyla kolay kolay anlatýlamayacak pek çok þeyi fotoðraflarýn diliyle sözsüz anlatmýþtýr. Deneme yanýlma yoluyla fotoðrafçýlýðýn püf noktalarýný öðrenmiþtir. Fakat bu iþten para kazanmayý düþünmemiþtir. Onun fotoðraflarý çok kere kendisinden izin alma nezaketi gösterilmeden kullanýlmýþtýr. Kendisi çok zengin bir fotoðraf albümüne sahipti. Gümüþhane tarihini yazacaklarýn bu zengin fotoðraf albümünü görmeleri bir mecburiyettir.

Fotoðrafçýlýk onun en keyifli uðraþýydý. Bu iþte maharetliydi. Bununla ilgili olarak Turan Tuðlu Aðabey’in bir yazýsýndan alýntý yapmak istiyorum. Buna merhum Güneri Bey’le Turan Bey arasýnda geçen bir diyalog olarak da bakabilirsiniz: “Bir gün cep telefonum çaldý, açtým Güneri Kadirbeyoðlu, ‘Aðabey’ dedi, fotoðraf makineni al ve Kuþakkaya tepesinin bir fotoðrafýný çek. Ne var ki, dedim… ‘Kuþakkaya tepesini bir bulut çepeçevre sarmýþ, çok güzel bir görüntü oluþmuþ, o güzelliði kaçýrmayalým.’ Sen niye çekmiyorsun, diye sordum. ‘Aðabey, ben hastanedeyim, yatýyorum, pencerem Kuþakkaya’ya bakýyor’ dedi.”

Hatýralar ve doyumsuz güzellikler mazinin sisleri arasýnda kaldý artýk. Þimdi Güneri Kadirbeyoðlu’nu ifade eden mütevazý bir parantez var gözlerimizin önünde. 1943 yýlýnda Gümüþhane’de açýlan bu parantez, 2008 yýlý kýþýnýn iliklere iþleyen soðuðunda Trabzon’da bir hastanede sessizce kapandý.(1943–2008)… Bu paranteze dolu dolu 65 yýl sýðdýrdý Kadirbeyoðlu. Bu 65 seneye de nice güzel þeyler doldurdu. 1965’te öðretmenliðe baþlayýþ, Bayburt’ta geçen görev yýllarý…1970’li yýllarda Gümüþhane Eðitim Araçlarý Baþkanlýðý’ndaki çalýþma hayatý… Yýllarca görev yaptýðý kurumun baþkaný olarak emekliye ayrýlýþ… Yani 1994’te gelen gecikmiþ emeklilik… Baþarýlý hizmetlerle geçen otuz yýl…

Eðitimi insan olmanýn ve insan kalmanýn gereði sayan bir anlayýþla köy köy dolaþýp eðitim camiasýný bilgilendirme gayretleri… Ortaokul yýllarýnda baþlayan fotoðraf merakýný profesyonelliðe taþýma… Türkiye genelinde pek çok gazete ve dergide birbirinden güzel ve özel fotoðraflara atýlan imzalar… Son olarak da Gümüþhaneliler ve Gümüþhane’yi Sevenler Hizmet Vakfýnýn Genel Sekreterliði’ndeki samimi ve karþýlýksýz gayretler… Gümüþhane’nin gözü, kulaðý ve dili olan Kuþakkaya gazetesinde gönüllü çalýþmalar… Ve Gümüþhane’nin en büyük camii olan Kemaliye Camii’nde kýlýnan cenaze namazýnýn ardýndan sevenlerin dualarý ve gözyaþlarý arasýnda Emirler Mezarlýðýnda son bulan þerefli, parlak ve sade bir hayat…