M.NÝHAT MALKOÇ

     Türk þiirinden nice kalem erbaplarý geldi geçti. Herkes kendi ahvalini yazdý. Daha sonra da hoþ bir seda býrakýp göçtüler. Arkalarýnda katlar, yatlar, tapu kayýtlarý deðil, sanat þaheserleri býraktýlar. Onlar sevgiye, aþka, hoþgörüye talip oldular. O, tok gönüllü ve engin yürekli þahsiyet abideleri, kaplarýný sevgi çeþmesinin berrak suyundan doldurdular. Yazdýklarýyla zamana kayýt düþtüler. Ebedilik nakýþýný satýr aralarýna kazýdýlar.

     Köklü Türk edebiyatýnýn, zengin Türk þiirinin son dönemlerine damgasýný vuran þairlerin baþýnda gelen Erdem Bayazýt da hayatýný þiire ve edebiyata vakfetmiþ bir gönül insanýdýr. Saf þiir deyince Mehmet Akif Ersoy, Necip Fazýl Kýsakürek, Sezai Karakoç, Ýsmet Özel gibi ilk bakýþta sayýlacak isimlerden birisi de O’dur. Þiirlerinde Anadolu insanýnýn yaþantýsýndan, millî ve manevî deðerlerinden, dünyaya bakýþ açýsýndan derin izler vardýr.

Ölüm konusu þairlerin hayatýnda derin izler býrakmýþtýr. Cahit Sýtký’da ölüm kâbusa dönüþürken Yunus Emre’de ve Mevlana’da ‘dosta kavuþma aný’ olarak bambaþka hazlara aralanan nurlu bir kapý olarak görülmüþtür. Þair Bayazýt da ölüme bigane kalamaz. Herkes gibi onun þiirlerinde de ölüm önemli bir temadýr. O, ölüm karþýsýnda gayet rahattýr. Zira ölümün, ölümsüzlüðe açýlan bir kapý olduðuna inanýr. Bunu aþaðýdaki dizelerinde görebiliriz:

“Ölüm bize ne uzak, bize ne yakýn ölüm
      Ölümsüzlüðü tattýk, bize ne yapsýn ölüm”

     Erdem Bayazýt, þiirin dikenli yollarýnda sürdürdüðü çileli yolculuðunda yarým asrý geride býraktý. O gür sesli þair, bu süre içerisinde nice þiirler kazandýrdý edebiyatýmýza. Görüp de söyleyemediklerimizi O söyledi. Yazdýklarýyla duygularýmýza tercüman oldu. Dik durmanýn güçleþtiði zamanlarda da O hep dik durdu. Haysiyetinden asla taviz vermedi.

     Onun þiir ve edebiyat sevgisi her þeyin üzerindedir. O, bu sevgisi yüzünden Hukuk Fakültesi’ni yarýda býrakmýþ, Edebiyat Fakültesini bitirmeyi tercih etmiþtir. Onun þiir sevgisi lise yýllarýna dayanýr. O; þiir ve edebiyat hayatýna, günümüzde önemli edebiyatçýlar arasýnda sayýlan, bir kýsmý aramýzdan ayrýlan Cahit Zarifoðlu, Rasim Özdenören, Alâeddin Özdenören, Mehmet Akif Ýnan ile birlikte Kahramanmaraþ’ta çýkardýklarý “Hamle” dergisinde baþladý.

     Þairler haksýzlýklara tahammül edemezler; onun içindir ki güçlülerin yanýnda deðil, haklýlarýn yanýnda olurlar. Erdem Bey de haklýdan yana tavýr takýnan bir hakikat savaþçýsýdýr. O, bir dizesinde “Elbet kýracaðým bir gün bu ihanet kelepçesini” diyerek kararlý tavrýný ve rengini belirtiyordu. Yabancýlaþmaya ve kültürel yozlaþmaya karþý mücadele etmekle kalmayýp bu hususta öncülük etmeyi vazife telakki ediyordu. Zira bu milleti bitirecek asýl þey özüne yabancýlaþmaktýr. Usta þair yukarýdaki dizenin devamýný söyle getiriyordu:

“Çün defterler açýlýp hesaplar soruldukta
Yetimin hakký soruldukta yoksulun hakký soruldukta
Milletim omuz omuza verip / Kýyama duruldukta.
Gündüzler nasýl beklerse gecenin bitmesini
Sabýrla söküyorum bu tarih gecesini.”

Erdem Bayazýt, yýllarýn yorgunluðunu üzerinde taþýrken þimdi de akciðer kanseriyle mücadele ediyor. Artýk O, çok sevdiði þiirlerden uzakta, bambaþka duygular içerisinde Rabbinden þifa bekliyor. En kötüsü de, þiir yazamýyor. Býrakýn þiir yazmayý evden dýþarý çýkýp güneþin yüzünü göremiyor. Dört duvar arasýnda adeta bir mahpus hayatý yaþýyor.

Böyle bir hayat herkes için zordur. Fakat gönül nakkaþý ve duygu iþçisi olan þairler için iki kere zordur. Onun þimdiki ruh atmosferini bir düþünün… Ne kadar içinden çýkýlmaz ve müþkül bir durum deðil mi? Allah kimseyi hastalýklarla ve acýlarla imtihan etmesin. Þayet böyle zor bir imtihanla karþýlaþýrsak bizlere Eyüp sabrý versin. Erdem Bayazýt gibi bir þairin kaleminin yazamaz oluþu biz þiir severleri fazlasýyla üzüyor. Temennimiz odur ki öncelikle saðlýðý düzelir, tekrar o enfes þiirlerini yazmaya devam eder. Rabbim ona þifalar nasip eylesin.