Ne vakitler onu duysam…
Sol yanýmýn sýzladýðýný hissederim…
Sinemi öyle bir özlem kuþatýr ki naçarlýðý yaþarým…

O vakitler bir hüzün sarar her yanýmý…
Sorgularým iþte kendi bildiðimce düþününce…
Neyi olduðunu hissederek bir terennümle nefeslenince…

Hakikatin lüzumu müþahhaslýktýr…
Zahirin temaþasý ile netice alýnýr öyle inanýlýrdý…
Lakin hiç görmediðim vecihle, gönül ikliminde ki bekleyen güle…

Varlýðýmda ki mana ahengiyle…
Aldýðým her nefesin azimet cihetiyle…
Ýhmal edile gelen nasibi muvacehesince…

Hal insani hasletin özüdür…
Sözler bu mana cihetiyle niteliktir…
Nicelik keyfiyeti tercihin itminanlýðýyla ilintilidir…

Güle niye hasretlik çekilir…
Bülbülün ahu figaný neden çile dilidir…
Nameler niçin her zaman bir umutla beklenir…

Sevgi yoksa… Hasretlik bulunmuyorsa…
Özlem melali buðulamýyorsa ne beklenir ki…
Ýnsan hasletiyle kaim olan deðerler buharlaþmýþsa…

Biliyorum ki sana hasretim…
Sende kemale eren deðere özlemim…
Himmetin baniliðinde serdettiðin insanlýðýn…

Beni benden alan, gözlerimden akýtan…
Ta uzaklardan ezel kokusunu kalbimin derinliðinde çýnlatan…
Ýnsan olmanýn onurunu iliklerimde solutan bir deðerdin…

Artýk bakmamda açan güllere…
Durmadan þakýyan onca bülbüllere…
Neyi deðiþirim ki senden uzak kaldýðým hasrete…

Kulaklarýmda hala çýnlayan…
Lahutilikten nefes alan bir aþký muþtulayandýn…
Hak edilmeden sevginin bulunmayacaðýný öðretendin…

Sabýr taþý çatlamaya ramak kalmýþtý…
Ummanlaþan merak her tarafý kuþatmýþtý…
Senden sudur eden halvet arza sevgiyi salmýþtý…

Arzý mekâna gelinmekte ki serencam…
Bir halin içinde olan lakin nice âlemleri barýndýran…
Senden bizlere kalan, anýldýðýnda sol yanýmý sýzlatan hasretti…

Artýk sen varlýk içinde yoksun…
Her anýmda bir soluk olman gerekirken yoksun…
Meþveretten yoksun, monotonluktan korkan bir canken…

Her yanýmda özlemle arýyorum seni…
Senden bizlere intikal eden güzellikleri…
Sevginin her veçhesini, hilmin enginliðini…

Ne annem ve ne de babam…
Ýlk göz aðrým olmalarýna raðmen aklým…
Saðlýksýz bakýþlarým aþka hasrettedir yaþadýðým sancým…

Ancak seni anýnca diniyor sýzým…
O duyduðum sestedir býraktýðýn nakýþlarýn…
Teklifsiz herkese ikram ettiðin bir tebessümüm…

Kalmadý artýk kimselerde…
Ev hatta camilerde ki müdavimde…
Evlerde payelenen benlikte iþte aranýyorum kendimce…

Kitabý celilin önünde diz çökünce…
Okuyorum iþte lakin anlamadýðým bir dille…
Öpüyorum vehimlerimle bir sevap olsun hanemize…

Zan… Ýhdas edilen hezeyan…
Akaidim mi bilmem ki nasýl emin olsam…
Her yaný kuþatan berlâmlýk yarýþýnda olan kan…

Aþklar öyle anlamsýzlaþtý ki
Bir zevkin aracý olarak anýlmaya baþladý…
Ýnsanlýk bu kadar buharlaþtý mana dýþlandý…

Ten… Beden… Ýnsan denen…
Aklýevveli ile sürekli debelleþen sen…
Seni var eden mütemadiyen seni hikâye eden…

Kitabý kebirin ayetlerinde zikredilen…
Ancak ahiri için þekillenmesi öðütlenen sen…
Sevgiye hasreti yaþayan ben, bir özlemle sýzlarým bilmem…

Bir ney sesiydi davete açýk duyduðum…
Koþulsuz bir hicranla acýlar içinde soluduðum…
Seninle hemhal olduðum bundan sorumlu bulunduðum…

Nihayetinde bir asýr süresiydi okuduðum…
Müçtehit olan biz zamanlarýn canýndan özümlediðim…
Bu sure bile yeterdi insanlýðý nizam etmek için diye okuduðum…