Bir Eylül sabahýydý,
Deniz kýyýsýnda buluþtuk.
Kocaman bir kaya üzerinde oturduk.
Denizi karþýmýza aldýk.
Hiç konuþmadýk, kýzgýndýk birbirimize,
Önce yavaþ, yavaþ hava ýsýndý.
Sonra dilimiz çözüldü.
Sonra dalgalardan kuvvet aldýk.
Ýçimizdekileri haykýrdýk.
Sonra bir kuþun kanadýnda bulduk sevgimizi,
Masumlaþtýk, dalgalardan aldýðýmýz kuvvet
Ateþli bir öpüþ oldu.
Ýþte ozaman en büyük kavgayý edip,
En büyük mutluluðu yaþadýk.
Ozaman ben denizin üzerinde bir köpük,
Sen köpüðü içine almýþ kocaman bir dalgaydýn.
Ben savrulmaktan memnun,
Kýyýya varmak istemeyen bir köpük,
kýyýya kadar zamanýmýz vardý.
Bu kýsacýk zaman içinde beni parça, parça bölsende
Biraz sonra kýyýya býrakýp gideceðini bilsemde,
Yine bir gün yer yüzüne gelsem yine köpük olup
Yine beni kýyýya atacaðýný bilerek,
O kýsa yolculuða seninle cýkar,
yok olup giderdim sesizce.

Elçin Orhan
29/09/1997